Araplar ancak din tesiriyle tabiatlarında değişiklik meydana geldikten, dinin öğretimleri onların bu kötü tabiatlarını giderdikten sonra, kendi kendilerinin hâkimi olmuşlardır.
Araplar çöllerde dolaşan, vahşî hayvanlar tabiatında, kaba, kibirli ve gururlu, riyaset için birbiriyle çekişen bir millet olduklarından pek zorlukla birbirlerine boyun eğerler. Böyle olunca onların fikir ve isteklerinin bir noktada toplandığı az görülür. Fakat bir peygamberin nübüvvetine veya keramet sahibi bir velîye ve peygamberin getirdiği dine ve velînin Allah velîlerinden olduğuna inanır, onlara bağlanırlarsa, kalplerinde yerleşen bu inanç onların kibir ve bütün kötü huylarını giderir, boyun eğmeleri, bir fikir etrafında toplanmaları kolaylaşır.