” İçinizdeki ezân eğer sizi uyandırmıyorsa, kırın aynalarınızdaki ninnileri!..”
”Tevafuk!”
”Aynı ağacın kırılan dalı ile kırılmış yanlarımıza şifa aramadık mı?”
”Boynunda cevşen asılı bir çocuğun
Cesareti kırıyor aynaları bak...”
”Toparlan diyor ıssızlığımın efendisi hüznüm, toparlan! ki seni dağıta dağıta hazırlayayım kendine...”
”Gülüşleri eksik kalanların gamzeleri nasırlıdır amcacığım. Ve hep bir üşümüşlüğün kundağı sarar onların yüreğini. O kundak, kar sıcağıyla sarar gülüşleri eksik olanları. Yani yol hep üşümeye çıkar!”
”İnsan dallarını kıranlara değil de, kırılan dallarında çiçek olmak isteyene küsermiş önce...”
”Sanırım canı acıyınca insanın, önce en sevdiğini yollarmış kendi sonsuzluğuna. Böylece, kendi can acısıyla başbaşa kalıp vurgun yediği yerden yıkarmış kendi iç dünyasındaki son kaleyi de... Sonra yaşamın gölgeli masallar diyarına teslim ettiği umudunu ve huzurunu gizlice ziyaret edermiş.”
️ Mehtap Altan kalemiyle ilk kez tanıştım bu kitabıyla ki, bu kalem; açmaya kıyamacağınız bir duygu sandığının ince, naif ve dokunan bir harmanı...
Bıraktığı etkinin tarifi yok bende, çünkü dağarcığıma sığan kelimeler yetersiz kalır.
Her bir öykünün size dokunmasına izin verebileceğiniz, her anlamda kendinizden bir şeyler bulabileceğiniz, kendinizle hasbihal edebileceğiniz bir kitap.
