Güneş, düğün gününde terk edilmiştir ve o zamandan beri duygusal anlamda zor bir süreçten geçmektedir. Aylar geçmesine rağmen neden terk edildiğini öğrenememiştir. Ne yapacağını bilmediği bir dönemde eski nişanlısı Yağız aniden kapısında belirir ve çok sevdiği, birlikte çalışmak istediği tiyatro grubu Çimen ile bir görüşme ayarladığını söyler. Ne alakaysa(!) Güneş, görüşmeye gider ve bir haftalık bir deneme sürecine başlar.
Çimen beklediğimden daha da akıcıydı. Bir yazarı ilk defa okuyorsam beklentimi düşük tutmaya çalışıyorum. Kitabın ilk 200 sayfasını bir oturuşta okuyacaktım resmen. Esas erkek beklediğimden farklı biri çıktı ama kitapta en sevdiğim karakter oldu. Çok naif, sakin ve güzel seven biriydi.
Kitapta birkaç çift var ve herbirine odaklanılmıştı. Yine de Güneş oldu bittiye gelmiş gibi hissettim. Biraz daha sahne okusak daha iyi olurdu. Destan’ı başta erkek sanmıştım ama kısa sürede yanlış anlaşılmayı çözdük. Can ve Destan’ın Güneş ile iletişimi güzeldi ama birlikte çok depresif bir çift olmuşlardı. Böyle uzun süreli ayrılıklar, hayatı kendine zorlaştırmalar, bir lafla bin duygu ima etmeler vs okurken beni yoruyor.
Kitabın sonlarındaki gitme konsepti olmasa kitabı daha çok severdim. Bu tamamen şahsi bir yorum, dediğim gibi melankoli, aşırı depresif duygular ve birine karşı yıpratıcı bir aşk duymayı okumak hoşuma gitmiyor. Bağ kuramıyorum karakterlerle.
Yazarın seriye dönüştürmemesini, Destan ve Can dışındaki karakterlere ayrılıklar veya başka türlü olaylar yazmaması güzel olmuştu.
R. Ayça Kavraz ’ın kaleme aldığı Watty ödüllü 
Çimen kitabından söz edeceğim. :)
Güneş, hep hayalini kurduğu Çimen isimli tiyatro grubuna katılmaktan sırf sevgilisi sıcak bakmadığı için vazgeçmiştir. Uğruna hayallerinden vazgeçtiği adam, düğün günlerinde kendisini terk ettiğinde ise büyük bir hayal kırıklığıyla kendisini