R. İdeli Gönderileri
R. İdeli kitaplarını, R. İdeli sözleri ve alıntılarını, R. İdeli yazarlarını, R. İdeli yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kalpten geçen, dilden geçenden çok farklı olabiliyordu. Dil, zihnin tercümesiydi. İnsan bazen istediğini değil, çok başka şeyler söylerdi. Bunu isteyerek yapmadığında yaşattığı yıkımı telafi etmek için özürler dilerdi.
Sayfa 164 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
Geçmiş, bazen mutlu bir anı bazen acı bir tebessüm. Bazı zamanlarda ise adı konulamayan duygunun adı…
İçini kemiren o his, kalbindeki dermansız çarpıntıya neden olur. Boğazın düğümlenir, soluğun gırtlağında kalır, ölüyorum sanırsın. Sorun da bu ya, “Öldüm der durur, yine de yaşarsın.”
Sayfa 127 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
Bazen yaşadığın an, sonrasında yaşadığın üzüntüye değmez mi? Keşke demek, pişman olmaktan daha çok dokunurdu insana. “Değdi,” demek istiyordum ben de, “Her anına değdi.”
Sayfa 115 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
Beklenmedik zamanlarda yaşanan karşı konulamaz anlar vardır. Ben de böyle bir an yaşadım. Bahsettiğim, yağmura yakalanmak kadar basit ya da ölüm kadar karmaşık değildi. Kalpte büyük bir çarpıntı yaratıp ellerin titremesine neden olan bir andı, bahsettiğim.
Adına sadece “an” diyebilirdim.
Sayfa 109 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
“Gözlerin ne renk senin?” diye kısık bir sesle sordu.
Güneşe bakınca ela, sana bakınca fena.
“Mavi.”
Hayır anlamında kafasını salladı. “Sadece mavi olamaz,” deyip bana doğru biraz daha yaklaştı. Gözümün rengini çözmeye çalışıyormuş gibi bakıyordu. “Mavinin hangi tonu ki bu?” diye kendi kendine sordu. “İlk defa görüyorum.” Bu kadar dikkatli bakması, yerimde rahatsızca kıpırdanmama neden oldu. “Babam,” dedim kurumuş dudaklarımı ıslatıp. “Babam hep okyanus mavisi derdi.”
Sayfa 97 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
“Bizi biz yapan; aile yapan, soyadımız değildir, Eflal. Eğer öyle olsaydı sevdiğimiz, ailemiz gibi gördüğümüz her insanla aynı soyadı taşımamız gerekirdi. Bizi biz yapan ne soyadımız ne de kan bağımız; bizi birbirimize bağlayan gönül bağımızdır.” Kısık bir sesle devam ediyordu, dolan gözlerimi ona çevirdim. “Kalbinde hissettiğin duygunun adıdır aile.”
Sayfa 87 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
İnsanın içine düşen yalnızlık hissi, ansızın yağan yağmurun şehri ıslatması gibiydi. Toprak kokusu ciğerlere ne kadar bayram ettirse de ıslanma korkusu baskın gelirdi ve damlalardan korunmak için insana sığınacak yer aratırdı. Yalnızlık bazen çok güzeldi, bazen can yakıyordu.
Sayfa 54 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
Yalnız kalmış birini; kimsesiz kaldığında ürkek bir ceylan misali, kalbi titreyenler anlardı.
Sayfa 44 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
İnsan, öylesine bile olsa nasılsın diye sorulmasını özlüyordu. Bu durumun bir tık üstü, hapşırınca çok yaşa diyeninin olmamasına dertlenmekti. Çok şükür, daha o aşamaya gelmemiştim.
Sayfa 34 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
Korkularımı sıraya dizsem acaba en başta hangisi gelirdi?
Her insanın belli başlı korkuları vardır; yükseklik, yalnız kalmak, sürüngenler… Zihnim bu yaşıma kadar birçok korkuya ev sahipliği yapmıştı fakat şimdiye kadar hissettiğim korku kadar büyük bir korku hissetmemiştim. Biri beni öldürmek isteyecek kadar benden nefret ediyordu.
Sayfa 14 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
"Aşk bazen.." dedim. İkimiz de aynı anda nefes aldık. "Bile bile ölüme atlamak, hastalanacağını bilerek yalın ayak yürümek değil midir? Bazen değmez mi, Ömer?"
"Değmez mi, minik kuş?" dedi buna her şeyiyle inanıyormuş gibi. "Ne kadar canın yansa da aşkın her şeyine, her zaman değer. Birkaç saniye için tüm ömrünü verirsin de gıkın çıkmaz." Yutkundum. "Ama.." dediğinde devamında olumsuz bir şey geleceğini biliyordum fakat devam etmedi. Belki de "Sen âşık olma" diyecekti, diyemedi. Aşkın tüm acısını çekse de onun nazarında " Aşk için ölmeli, aşk o zaman aşk" olmalıydı.
Bir adam tanıdım, dünyam başıma yıkıldı.