Taha Parla Gönderileri
Taha Parla kitaplarını, Taha Parla sözleri ve alıntılarını, Taha Parla yazarlarını, Taha Parla yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hukuk ilkelerine uymayan kanunlara uymak da halkı uysal koyunluğa götürür.
Anayasa bir üst yasadır ama üst tarafı o da bir yasadır.
Sayfa 17Kitabı okuyor
“Kim Türk’üm derse Türk’tür”
Sayfa 41
Emile Durkheim
Sonsuz sayıda örgütlenmemiş bireyden oluşan ve anormal derecede güçlü bir Devlet tarafından bastırılan ve kuşatılan toplum, gerçekten de tam bir sosyolojik ucubedir. Çünkü kolektif eylem her zaman için, tek ve benzersiz organ olan Devletin dolayımıyla ifade edilemeyecek kadar karmaşıktır.
Sayfa 83Kitabı okudu
Gökalp için Türk milliyetçiliğinin kültürel-normatif bir sistem oluşu gibi İslam dini de, ahlaki-normatif bir sistemdi; her ikisi de toplumdaki dayanışmanın temellerini oluşturuyordu.
Sayfa 74Kitabı okudu
Gökalp'e göre Türkçülük hareketindeki "ırkçı milliyetçiler", ulusu ırkla bir tutma hatasına düşmüşlerdir.
Sayfa 69Kitabı okudu
Demokrasi elden gitmiştü bunun çün darbeyle padişahlık getürdük
12 Mart 1971 yarı-darbesinden sonra askeri bürokrasinin Tükiye Büyük Millet Meclisi'ne dikte ettiği (Türkiye Büyük Millet Meclisi,nin de hazmettiği ) anayasa değişiklikleriyle, 1961 Anayasası'nın getirdiği özgürlükler rejimi daraltılmıştı. 1982 ana yasası özgürlükleri daha da kısıtlamakla kalmamış, 1971 sonunda dakunulmayan devlet yapısını da radikal biçimde değiştirmiştir. Bu değişikliğin ana hatları şunlardır: (1) 1961'de zayıflatılmış olan yasama üstünlüğü 1982'de iyice ortadan kaldınlmıştır, (2) 1961'de temsili ve sorumsuz bir makam olan Cumhurbaşkanlığı 1982'de olağanüstü yetkilerle donatılmış bir devlet başkanlığına dönüştürülmüştür, (3) 1961'de bağımsız olan Yargı 1982'de Yürütme'ye bağlı hale getirilmiştir
Cuntacı hokkabazlığı ve sınıf çatışmasının apolitikleştirilmesi
1982, anti-sendikal tutumu uç noktaya götürür {Md.51): (1) "Bilgi ve belgeler"in yetkili merci verilmesi gerekir, (2) birden fazla sendikaya üye olunamaz (3) tüzükler, yönetim ve işleyiş yalnız demokratik esaslara değil, Cumhuriyet'in niteliklerine de aykırı olamaz. Kısıtlama çemberi, sendikal faaliyete ilişkinin ek 52. maddeyle iyice daraltılır: (1) Sendikalar, 13. maddedeki genel sınırlamalara aykırı hareket edemezler, (2) siyasi amaç güdemezler, (3) siyasi faaliyette bulunamazlar, ( 4) siyasi partiler den destek göremezler ve onlara destek olamazlar, (5) derneklerle, kamu kurumu niteliğindeki meslek kuruluşları ve vakıflarla bu amaçlarla ortak hareket edemezler, (6) devlet, sendikaları idari ve mali denetimi altına alır. Özetle, derneklere konan siyaset yasağı sendikalara da konmuştur, sendikalar da toplumdan yalıtılmış ve çok dar bir ekonomizme mahkum edilmiştir. Üstelik devletin hem mali hem de idari vesayeti altına sokulmuşlardır.
Çarpıklık, noksanlık...
1961'de çok açık biçimde kişinin isteğine ve küçüklerin kanuni temsilcisinin rızasına bırakılan din eğitimi, bunu milli eğitimin dışında bırakan Kemalist laikliğe tümüyle aykırı olarak, 12 eylül Kemalistleri tarafından, milli eğitimin içine sokuluyor ve zorunlu yapılıyor. Hem de, ne kadar usulen olursa olsun, aynı solukta, çağdaş bilim esaslarına aykırı eğitim yapılamaz diye diye.
1982, dernek kurma hakkını 1971'in çok ilerisine giderek ortadan kaldırır (Md. 33). Önce, belli bilgi ve belgelerin idari mercie verilmesini ister (2. fıkra). Sonra, sınırlamaları saymaya başlar: Dernekler, ( 1) 13. maddedeki genel sınırlamalara aykırı hareket edemezler, (2) siyasi amaç güdemezler, (3) siyasi partilerden destek göremez ve onlara destek olamazlar, (4)sendikalarla kamu kurumu niteliğindeki meslek kuruluşları ve vakıflarla bu amaçla ortak hareket edemezler (4. fıkra). Başka bir deyişle, derneklerin toplumdaki diğer bütün örgütlü grup ve topluluklarla ilişkisi kesilmiştir; dernekler toplumsal-siyasal yaşamdan yalıtılmıştır. Bu da toplumu depolitize etmek isteyen 1982 Anayasası' nın genel yaklaşımıyla tam tutarlıdır. Ayrıca, askerlerin yanısıra, polislerin ve memurlann da dernek kurma hakları sınırlanmıştır.
Kitap ve broşür yayını 1961 anayasasına göre izne bağlı tutulamaz; sansür edilemez (Md. 24). 1982 anayasasının belki de en ilginç özelliklerinden biri , bu hakka usulen de olsa yer vermemiş olmasıdır. 1982 bu bakımdan "kitapsız" bir anayasadır. Kitabı koruyucu bir hükmün anayasaya konulmamış olması belki de daha sonra Türkiye'de kitaba yöneltileeek saldırının bir ön habercisidir.
Temel baskı odağı temel haklar
1971 değişiklikleri- Temel hakların özü olan kenar başlığı, Temel hak ve hürriyetlerin özü, sınırlanması ve kötüye kullanılmaması"na çevirip yaklaşımını daha baştan haber verdikten sonra, önce sınırlamadan sonra özden söz eder. 1961'de say ı lan nedenler arasından so syal adaleti çıkarıp kamu sağlığını ve "devletin ülkesi ve milletiyle bütünlüğü"nü ekler; sınırlamayı ve ancak ardından öze dokunulmazlığı getirir. 3. fıkrayla da hak ve hürriyetlerin kullanım alanını daraltarak sınırlamayı genişletir: Haklar, Devletin bütünlüğüne, Cumhuriyet'e ve onun niteliklerine karşı kullanılamaz; "dil, ırk, sınıf, din ve mezhep" ayrımına dayanılarak da kullanılamaz.
1982'de ise "öz"den bahis ve eser bile yoktur.
Demokrasi denince sivil parlementer demokrasinin anlaşıldığı ; siyasal temsil, karar alma ve anayasa yapma/değiştirrme denince genel oyun, serbest seçimin, siyasal partilerden oluşan parlamento çoğunluğnun anlaşıldığı; yönetim denince askeri otoritenin sivil otoriteye bağlı ve bağımlı olması kuralının anlaşıldığı bir çağda 1961 ve 1982 anayasaları, askeri darbeleri ve darbe anayasalarını meşrulaştıncı, çağdışı ve militarist bir ilkeyle, bir kavramsal kategoriyle hareket etmektedirler. Amaç olarak ifade ettikleri demokrasiye askeri darbe yoluyla gidilebileceğini düşünmekte; amaç-araç, ilke-yöntem arasındaki kaçınılmaz bütünlüğü hiçe saymaktadırlar. Öyle olunca da meşruiyetlerine, yapılış usulleri bakımından gölge düşmekle kalmamakta; bu militarist kültürel-kavramsal bagaj, değişen derecelerde, 1961 ve 1982 anayasalarındaki "devlet yapısı"nda askeri bürokrasiye verilen üstün konumda da kendini duyurmaktadır.
Kutsal Militarizm ve Zoraki Kanunlar devletinin kısa tarihi
1921 ve 1924 anayasaları Türkiye'de cumhuriyet döneminde TBMM tarafından yapılan ilk ve son anayasalardır.