Ahmet Erhan
ı
her şey bir acının bilincine varmakla başladı.
bir taşı kaldırıp atmakla, bir kapıyı açmakla...
bir el, hep bir şeyler yazdı, biz doğduktan bu yana kağıtlara
şimdi bütün yaşadıklarım karalama kağıtlarında kaldı.
bir kalem kendi kendine yazar bu şiiri.
insanlar işlerine gider, ben acıya giderim.
bir günde bütün isalarımı çarmıha
“Canım,
uzandığım yerde yazıyorum,
yorgunum pek,
aynada yüzümü gördüm, âdeta yeşil.
Havalar soğuk, yaz gelmeyecek.
Haftada otuz liralık odun lâzım,
başa çıkılır gibi değil.
Demin, sofada iş görürken
battaniyemi aldım sırtıma.
Camlar, çerçeveler kırık,
kapılar kapanmıyor,
burda barınmamız imkânsız artık,
taşınmalı,
ev yıkılacak üstümüze.
Kiralarsa dehşetli pahalı.
Sana bunları ne diye anlatırım?
Üzüleceksin.
Derdimi kime dökeyim?
Kusura bakma.”
BİRKAÇ YIL
Ayrılıkları takip eden günler hep ürkütücüdür. Anılar bazen kaçamak bakışlarla göz kırpar. Geçmiş manzaralar art arda sıralanır durur. Genellikle çıkış noktası şöyle olur anıların:
Karlı bir yolda yalnız başıma yürüyorum. İnsanlığa dair hiçbir iz yok etrafta. Yürümeye devam ediyorum. Yolumun üzerinde vahşi hayvanların ayak izlerini
Sarı Sıcak
SARI SICAK (1)
Birinci Bölüm
Gün doğmadan çay tarlasında çaylar arasında arı gibi çalışıyor kelebek gibi uçuyordum iki kardeşim anam cıvıl cıvıl yeşilin içinde noktalar...
Ta ki babam gelene kadar o heybetli cüssesi ile yeri göğü inleten fırtınalı hortum ...
Hüüpp içine çekti.
Haşere ilacı ile ilaçlar gibi silleleriyle uçurdu;
Kış Uykusu'ndan
Aydın+
Necla-
+bugün fatmayla pazara gitmeyecek miydiniz siz?
-fatmaya git dedim sen, benim canım istemedi.
+bitirdin mi benden aldığın kitabı?
-çoktaaan.
+eee ne diyorsun, çevirmeye değer buldun mu?
-valla uğraşmama değeyecek bir şey değil bence.
çalışmanı bölmeyeceksem bir şey sorabilir miyim?
+tabi, ama allah aşkına kötülüğe karşı koymamakla
Canım,
uzandığım yerde yazıyorum
yorgunum pek,
aynada yüzümü gördüm, adeta yeşil.
Havalar soğuk, yaz gelmeyecek.
Haftada otuz liralık odun lazım,
başa çıkılır gibi değil.
Demin, sofada iş görürken