22
Zamana oyulmuş gibi duran sessizlik. Her nesnede bir tüyün havada uçmasını andıran bir görüntü. Dünya sesini yitirdi. Bütün türler kendilerinin yeryüzünde son örnek oduğunu düşünüyor artık: Son insan, son taş, son çiçek.. Aklımı avuçlarımın arasına alınca, bir soru yumağından öte bir şey kalmıyor bana. Yıllarca bir uyum efsanesine kaptırdım
Bir ortak kültür yarattığı için yazı eninde sonunda yazarından bağımsızdır. Bugüne dek pek çok yazı, yazarından ayrışmamış mıdır? Nice yazı, nice öykü yazarının önüne geçmiştir. Öyle ki, çoğu yerde yazarın kimliği bir söylentiye dönüşmüştür de, yazının kendisi sapasağlam ayakta durmaktadır. Aslına bakılacak olursa, yazarın kendisi de, içten içe, yazısının ortak bir kültüre dönüşmesini arzulamaktadır. Sözgelimi, Sherlock Holmes gibi bir kahramanı yaratmak, kendi adından daha şöhretli bir yapıt ortaya koymak, çoğu zaman arzulanan bir amaç olmuştur.
Pek biliriz: O kişi aslında hiç de intihar edebilecek biri değildir. Mahallede sevilen biridir o. Sessiz, sakin, kendi halinde. Oysa insan en çok kendi halinde intihar etmeyi sever.
Yazmak bir tür bağımlılıktır. Yazmaya başlayan bir insan, bir süre sonra, zaman zaman ellerinin titrediğini hissedebilir. İçinde, onu defterinin ya da bilgisayarının başına yönlendiren bir gücün geliştiğini görebilir.