Aynı ormanın ağacıymışım, yokluğunla budanan.
Mutsuz ruhlar ancak benzerlerinde temize çekebiliyor kendilerini.
Sayfa 91Kitabı okudu
Belki de bir canlının yüreği sadece çocuklukta dilediğince atıyor. Korkmadan, hesaplamadan, bütün mümkünlere inanarak. Büyüdükçe sadece kan pompalıyor kalp. Kendini bildiğin gün korkuyu da biliyorsun belki.
Sayfa 90Kitabı okudu
O çocuk günlerimde bilmediğim bir gerçek var oysa. İnsan karanlıkla bir kere tanıştı mı bir daha istese de kurtulamıyor ondan.
Sayfa 86Kitabı okudu
Peki çocuklarını kandıran annelerin yalanlarını hangi hayvanlar söyler?
Sayfa 85Kitabı okudu
Sığın o lanet sessizliğine. Annelik terazisi dediğin şey, korkaklığı evlatlarına paylaştırmaya yarıyor sadece.
Sayfa 18Kitabı okudu
Babalık sonradan giyilen bir gömlek, çoğu erkeğin düğmelerini doğru ilikleyemediği.
Sayfa 12Kitabı okudu
... güzel haberler de vermek isterdim sana. Lakin dünya her geçen gün daha da yaşanmaz bir hal oluyor. Bir küfürden ötesini hak etmiyor hayat.
Yıllar sonra anladım ki, ruhlarına yakın gelmeyen bütün davranışlara "tuhaflık" diyormuş insanlar
Kaçmak istedikten sonra sığınacak liman çok. Hiçbir limana yanaşmayacaksın. Hep açık denizde . Hep ufuk çizgisine doğru. Gözünün doğrusuna yürüyeceksin.
"Ben gidiyorum artık.Veda ediyorum.
Çünkü benden uykularımı aldığn günden beri,
başkalarının rüyalarını görüyorum..
Böyledir zaten, çocukluk, utanılacak sayısız anının birikimidir.
Korkularımızla öldürüyoruz zamanı. Oysa saniye kolu, tüm cesaretiyle koşmaya devam ediyor.
Bir tek, annemi üzmekten korkardım.
Az insan tanıyor ve kimseyi de sevmiyordum.
VLADIMIR NABOKOV, Göz