''Ben Türk sinemasını adı üstünde Yeşilçam'ı, İstanbul'a benzetiyorum. İstanbul'da ikamet ediyor olsanız bile ömrünüzün sonuna kadar her yerini gezip öğrenemeyeceğiniz, bitiremeyeceğiniz bir şehirdir ya hani İstanbul, işte Türk sineması da biraz öyle aslında. Kaç yaşınıza gelirseniz gelin, rastladığınızda 'a ben bunu izlememiştim' diyeceğiniz Türk filmleri çıkar karşınıza.''
Annemin Plakları / Çetin Erker - 22. Bölüm
Hüzünlü hikâyeler ...
Kimin hayatı bir film değil ki?
Yılmaz Güney
İşte bu kafayı anlamaya çalışırken dünkü gün muhalif ekranlarda hakiki İslam öz İslam yorumları yapan İhsan Eliaçık denen şahsın bir twitine şahit olduk!
Twit, ‘mantığın .mına koyma olimpiyatlarında’ birincilik kazandı!
Twit şu, -Yılmaz Güney’e katil diyenler Musa Peygambere neden katil diyemiyor, diyemezsiniz’
Böyle bir cümlenin kurulduğu bir
İnsan gerçek kimliğine ihanet ederek kör topal yaşamayı sürdürebilir ama kişinin hakiki kimliğini keşfetmeden zanaatının onurunu koruyabileceğine inanmıyorum. Kimlik araştırmasından geçmemiş bir Türk sinemasının basit bir kaçış sineması olmaktan öteye geçmeyeceğini düşünüyorum. Dünya sisteminin içteki ve dıştaki tüm mekanizmaları, tüm kurumları ile bu kaçışı ödüllendirmesinden doğal ne olabilir? Ama sistemin itibar ettiği değerlerle asli değerler arasında hep bir uçurum bulunması kaçınılmazdır.
Sayfa 141Kitabı okudu
Yeşilçam sineması hiç masum değildir. Beyin yakmıştır, beyin yıkmıştır, beyin yıkamıştır çok uzun dönem. "Nayır" öyle değil mi diyorsunuz? :))