Rüya, Ankara Yolu, Köydeki Ev...
Bu yazım sevgili eşim 
Ayçagül Akar ‘a ithaf edilmiştir.
“Atma Babaaa..“
Yahu şu yoklukta, elindeki demir parayı taze betonun içine attı ya adam. Ben onunla renk renk akide şekerleri alırdım, gitti anam gitti! Tamam da ben büyüdüm, koca adam oldum, şimdi şu sekiz yaşımdaki köyde evin temel atılmasında yaşadığım anıyı
Küfe Dergisi, Mart 2016
Ben, Hiç.
Ne rengim var ne kokum, ne de belirli bir şeklim. Hiçlikle meşgulüm, ancak zannettiğiz kadar yoksul değilim; bilakis, aranızdaki en varsıl olan da benim. Boşluktayım, buradan her şeyi görebiliyorum: aranızdaki huzursuzluğu, kaosu, riyakârlıkları, sıkıntıları, ölümleri ve öldürmeleri, çıkarları ve birbirinize tutunamayışlarınızı... Her
Ahmed Arif, Sarılmak, Babam
Biraz önce 
Kitapkurdu Hanım’ın, 
Leylim Leylim yorumunu okuyunca aklıma Ahmed Arif’le ilgili güzel bir anım geldi. Sonra da uzun uzun düşündürdü.
90’lı yılların başında lise 2. Sınıftayken okulumuza bir edebiyat öğretmeni geldi. Hemen hemen yeni mezun sayılacak kadar genç ve
Uzun ama btmez değil.
MINIK BIR YÜREK
Akşamın ayazından korunmak için yer yer patlamış komşunun verdiği eski ceketine iyice sarındı. Karanlık çökmeden en az on mendil daha satamazsa eve kuru ekmekle dönmek zorunda kalacaktı. Biraz daha köşeye büzülüp iş çıkışı kalabalığının ayaklarından sıçrayıp üstünü ıslatan sulu kardan korunmaya çalıştı. Sakindi. Onun için sıradan