Hiç yüzün gülmedi mi? Bu kederin ve mutsuzluğun sırrı nedir? Acılara gark olmuş yüreğinin... Karanlık ruhunun... Kimi sevdin bu kadar? Aşkının esrarı nedir? Nedir derdin? Sen de her kadın gibi yorgun ve üzgünsün, değil mi? Yaşadıklarının, yaşayamadıklarının ve içinde taşıyamadıklarının yorgunusun. Ve acın, şiirinden taşıyor, çünkü kaldıramıyorsun. Haklısın. Zordur, yaşamak. Zordur anlaşılmamak, zordur anlatamamak. Kalemi eline aldığında biraz olsun söndü mü yangının? Atabildin mi içinden kırgınlıklarını? Bitmiyor, dimi? Bir kaya gibi çökmüş en derinine. Çıkmıyor, bu yalnızlık. Çözülmüyor, bu yanlışlık. Hüznün, en yakın dostun. Gamlı ve melankolik bir çilekeşsin. Biliyorum. Bitmedi, bitmeyecek. Yüzünde taşıyacaksın, hüznünü. Hiçbir zaman silinmeyecek.
Bize, kendini anlattın. Bize, bizi anlattın.
İyi ki varsın, yattığın yer incinmesin, sevgili Furuğ.
