Göçmen kuşlar da aynı biçimde davranıyor olmalılar; hiçbir dalgınlığa kapılmadan binlerce kilometre yol giderler, sonra bir önceki yıl yumurtalarının açıldığı yere geldiklerinde çevreyi kontrol etmeye başlarlar: Beyaz çiçekli atkestanesi ağacı burada mı? Ya şu yeşil araba? Ya çimenlere örtüsündeki ekmek kırıntılarını serpen sevimli kadın? Her şeyi inceden inceye incelerler çünkü Afrika çöllerinde geçirdikleri aylar boyunca o kadın ve o araba zihinlerinde yer etmiştir. lyi ama dünya sevimli kadınlar ve yeşil arabalarla doludur; Peki o halde belirleyici unsur hangisidir?
Bir görüntü değil bir korku, yuvanın çevresini saran havada yayılan kokuların bir araya gelmesidir: Bir an için leylak ile ıhlamurun kokusu birbirlerine karışmışsa işte yuva orasıdır, dönülecek doğru yerdir.
Sayfa 13 - can yayınları
Senin yabani ot dediklerin, kendilerinin öyle olduklarını bilmiyorlar; sen onları yargılayıp mahkûm ediyorsun ama onlar kendilerini çiçek ve ot olarak bütün ötekiler gibi güzel ve önemli sanıyorlar...
Geçmiş değiştirilemez ve gelecek hakkımız değildir. Gerçekten var olan sadece şimdidir. Sadece ânın önemi vardır.
"Ön yargı düşüncenin en büyük hastalığıdır..."
Gezegenler arasındaki mesafenin tek sorumlusu değişik yerçekimi yasalarıydı; önümde uzanan ufuk farklıydı; bana daima Küçük Prens'i okuyan sen de bunu biliyordun: Her asteroitin kendine özel bir yurttaşı vardı. Senin baobap ağacını göz önünde bulundurmamana şaşırıyordum: Ceviz aynen baobap ağacı gibiydi. Sonra bana almak istediğin gül, asla onun yerini tutamadı.
Gül, insanın gözlerine, koku alma duyusuna hitap eder ama sonunda kesilir, bir vazoya girer ve en sonunda çöpe atılır gider. Oysa sevdiğimiz bir ağaç köklerini yüreğimizin çevresine salar, öldüğü zaman bu kökler kuruyup dökülürken anı olarak minik ama kalıcı izler bırakır.
Sayfa 10 - can yayınları
Ansızın, sabahlardan bir sabah gözlerimi açıyordum ve huzurun bezginliğiyle yükleniyordum; bu düz ve sorumlu hayat bana ait değildi, eylemlerin el ele tutuşup dönen çocuklar gibi kaygısızca birbirlerini izlediği sağduyu benim dünyama ait değildi.
Yaşamı ölümden ayıran tek bir kalp atışıdır.
Sayfa 116 - Can YayınlarıKitabı okudu
Kimi zaman çocukluğumuzun bir noktasında birisinin bizi kenara çekmesinin, uzun bir değnekle, sanki duvara asılı bir coğrafi harita varmış gibi hayatımızın gelecek günlerini bize göstermesinin ne kadar güzel olacağını düşünürüm.
Babam bir keresinde birbirine sarılmış olarak oturan bir çifti işaret ederek “Neden bütün âşıklar denize bakmayı severler, biliyor musun?” dedi. “Çünkü aşklarının ufuk gibi sonsuz olduğunu düşünürler. Hayalî olan duygularını, hayalî olan bir çizgiye bindirirler.”
İnsanı her şeyi yiyen bir tüketiciye, daimi olarak tatminsiz bir varlığa dönüştürmek istemiyorlar mı? Satın alıyorum, o halde varım: Hepimizin koyunlar gibi uysallıkla sürüklendiği ufuk budur; tek fark şu ki bizim hedefimiz ağıl değil, uçurumdur; putperestlik daima insanın yüreğinde pusu kurmuş durumdadır.
Yolculuğa çıkmak için bir şeyi özlemiş olmak gerektiğini anlamıyorlar .
Bizi kırılgan kılan, yapmacıklıktır.
Belki de bu günleri yaşamak için doğmuşumdur.