Sabahları sıkıntılı uykularımdan uyanıp kollarımı ona boş yere uzatırım. Masum bir rüyanın beni aldatıp onun tarlalarda yanımda olduğunu, ellerini tutup, onu sonsuz kez öptüğümü hissettirdiği gecelerde, onu yatakta boş yere ararım. Yarı uykuda olduğum o anlarda, onu yanımda ararken zavallı kalbim acıya boğulur. Bu çaresizlikle kederime ağlarım.
Yani beynim biliyordu ama kalbim bilmiyordu. Zaten o zavallı, yorgun pompa ne bilebilir ki!
Sayfa 12 - Doğan Kitap YayınlarıKitabı okudu
sana sevgilim diyebilir miyim?
sen şimdi sevgilim ol
yakın ol
şimdilik benim ol. bensiz değil ama benimle ol.
hiçbir şey beklemiyorum gibi
çünkü onlar hep doğruyu biliyor
zavallı ben. herkes bir şeyler biliyor.
sevimli küçük atom parçacıklarına ayrılan kalbim,
aslında o da biliyor
bilmeyen kalemim
o hiç bilmiyor
Yani beynim biliyordu ama kalbim bilmiyordu. Zaten o zavallı, yorgun pompa ne bilebilir ki!
"Beynim biliyordu ama kalbim bilmiyordu. Zaten o zavallı, yorgun pompa ne bilebilirdiki!"
Babam İçin
“Allahım! .. İşte bugün,
Şu zavallı ömrümün
En matemli bir günü.
Elim böğrümde kaldım,
Ben bugün haber aldım:
Babamın öldüğünü.
Bitti hayatın tadı,
Bu haber bırakmadı,
Dudağımda tebessüm.
Kalbim oyuldu yer yer,
Aman Yarabbi, meğer
Ne acıklı imiş ölüm...”
