zebercet zengin
@zebercet
Hokkabaz
ODTÜ Felsefe Terk- Hukuk Öğrenci
93 okur puanı
Temmuz 2015 tarihinde katıldı
Akademi'de iken tanıdığım bir kız arkadaşım, bana büyük kentin yakınında ailesi ile oturduğu evini anlatırken, aklımdan o evde o kızla sevişmenin ne olağanüstü bir mutluluk olacağını geçirmiştim de, böyle bir düş kurmanın yersizliğini düşünüp kendime gülmüştüm. Oysa sonra bu düş bütün güzelliği ile gerçekleşmişti. Buna bir önsezi diyebiliriz ama kaderin bizim için kurduğu tasarılar, önsezimizi aşar; o bizi bilinemez nasıl bir seyirlik tadından ve merakından ötürü kendi eğlencesi durumuna getirir. Bu eğlence bizi de mutlu ettiği sürece kaderin farkında bile olmayız, ama mutsuzluklarımızın tek sorumlusu hep odur. Bunları yıllar sonra, serinkanla düşünüyorum, garip bir anımsama tutkusu içinde.
Doğrusu, mutsuzluğu tanımamıştım, bundan ötürü de kaderi suçlamak durumuna düşmemiştim; bana bunları dayımın köyünde geçirdiğim o unutulmaz yaz düşündürdü. Elimizde olanla elimizde olmayan arasındaki, yaptıklarımızın sonucu ile, nerdeyse başımıza gelenler arasındaki ayrımdan başka bir şey değil bu. Aşk bir çabanın sonucu olamaz, başımıza gelir ancak.
Şimdi düşünüyorum da, insan geçi geçivererek gördüğü şeyler arasında bunlardan hangisinin ileriki yaşamında unutulmaz bir yer tutacağını bilemiyor, nerden bilsin! Oysa kader, belki de bize yaşamımız için onca önemli olduğunu ilerde anlayacağımız bu rastlantıların en anlamlı belirtilerini şaka edercesine gösteriyor da biz onların yanından aptallar gibi geçip gidiyoruz. Başka ne yapabiliriz!
Aklın tavanını çökertelim,
Sözün kabuğunu kıralım,
Şehri ve şehrin uğultusunu
Sığdırıp içimize
Okur Takip Önerileri
-Gerçekten deli olduğunuz doğru mu, Ferdinand? diye sordu bana, bir Perşembe günü.
-Öyleyim! diye itiraf ettim.
-O halde, burada sizi tedavi edecekler, değil mi?
-Korkunun tedavisi yoktur, Lola.
- O kadar çok mu korkuyorsunuz?
-Sandığınızdan da fazla, Lola, düşünün, o kadar korkuyorum ki, eğer olur da kendime ait doğal bir nedenle ölürsem,
sevdiğim kara gözlü sevdiğimin adı Beşir
yazın kirli gömlek giyer kışın ortalarda üşür
kış gelir ortalarda
yaz gelir ortalarda
sevgilim kara gözlü bir gömleği var yeşil
yaz kış onu giyer yalnız onu değişir
kış ortalarda
ay ortalarda
kuzu Beşir, pamuk Beşir, hemşeri Beşir
ağlama Beşir, dur Beşir, ağlama alnın kırışır
alnın bir şey değil Beşir
gönlün buruşur
