“çünkü o kendisi sevmiyordu insanları, onlardan nefret ediyordu. Birdenbire doyumu hiçbir zaman sevgide değil, nefrette bulmuş olduğunu anladı, nefrette ve kendinden nefret edilmesinde.”
Aşk, hiç şüphesiz ki tanrısal bir gücün göz önüne dikilmesi, bir tanrının insan biçimine girmesi gibi bir mucizedir; böyle bir mucizenin olması için kim bilir ne gibi şartların bir araya gelmesi gerekir. Biz kendi kendimizle bir fikirde, bir histe olduğumuzdan bile daime emin değiliz; ya iki kişi olunca ne yapacağız?