Bir ufka vardık ki artık
Yalnız değiliz sevgilim
Gerçi gece uzun,
Gece karanlık
Ama bütün korkulardan uzak
Bir sevdadır böylesine yaşamak
Tek başına,
Ölüme bir soluk kala
Tek başına
Zindanda yatarken bile
Asla yalnız kalmamak.
Ekmeğe, aşka ve ömre
Küfeleriyle hükmeden
Ciğerleri küçük, elleri büyük
Nefesleri yetmez avuçlarına,
-İlkokul çocukları hepsi-
Kenar çocukları
Kar altındadır.
Şafaktan beri sevinç içindeyim; güneşe bakmak ve Assisili Francesco'nun yaptığı gibi konuşmak istiyorum onunla. Bizi her aydınlatmaya başlayışında sevinmemiz gerekir aslında ama bu günün insanları güneşle konuşmaktan utanıyorlar.