Kitabın Afganistan'ın kadınlarına adanmasının cevabı var bu kitapta. Savaşın getirdiği zulüm gözler önüne seriliyor. Okuyucunun zihinlerini kamçılıyor, acıları hissettiriyor. Umuda dair her şeyin yok oluşu daha sonra umudun doğuşu kadınlar ve çocuklar üzerinden anlatılıyor. Tıpkı kitapta geçen o malum cümle gibi parmaklar hep kadınları gösteriyor.
Şarkı söylemenin,dans etmenin, satranç oynamanın, kitap okumanın, resim yapmanın, kuş beslenenin ve uçurtma uçurmanın yasak olduğu yıllar. Daha acınası ne olabilir?
Üreten, dik duran, mücadele eden kadınlar zorla (burka) örtünüyor. Erkeklerle göz göze gelmemeleri, makyaj yapmamaları, çalışmamaları, uluorta gülmemeleri isteniyor. Gülmeyle ilgili öyle bir travma Arınç tarafından ülkemizdeki kadınlara söylenmişti. Daha niceleri!! (Kadınlar herkesin içinde kahkaha atmayacak)Tanrım çok korkunç.
Kitapların yakılması, üniversitelerin kapatılması, İslam öncesi heykellerin yıkılması ve müzelerin yağmalanması... Kesişen yaşamlar, dostluk, aşk, insanlık, geçmiş iç içe. Keşke bu evrende hiçbir canlı kötü duyguları, olayları hiç yaşamamış olsaydı... Keşke
