Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim. Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim. Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim. Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim.
Uzun süredir kitaplarla arama kasıtlı olarak bir mesafe koymuştum. Belki hiç olmadığı kadar aklımı askıya almak istedim, bilmiyorum. Aklı askıya almayı göze aldığında ne yapar insan? İnanır. Ve psikolojik anlamda bir var olma oyunu oynar. Ben bütün inançsızlığımı; derinlerde bir yerlerde beceriksizce sakladığım ve üzerini örtmekten keyif aldığım
@Taranta_babu ile İzmir Devlet Tiyatrosu’nun, Karşıyaka Ragıp Haykır Sahnesi’nde sahnelediği, Duşan Kovaçevic’in “İntiharın Genel Provası” adlı oyununa gittim. Bu yazıyı, dramatik yapılara biraz aşinalığı olan sıradan bir tiyatro izleyicisi gözüyle yazıyorum. Yıllar önce Niğde’de okurken, o zamanlar Niğde’nin tek tiyatro topluluğu olan ve
“Gülüşün ve Unutuşun Kitabı” sadece birbirine geçmiş öyküler olarak da okunabilir, Çeklerin başından geçen siyasi ve toplumsal birtakım olayların bellek ve unutuş kavramları ekseninde düşünülebilecek tarihsel kayıtları olarak da… İyi bir roman, her ne kadar kısıtlı bir evrende, karakterlere ve onların başından geçen olaylara yüklenmiş birtakım
Kitabın yazarına ve türevleri olduğunu bildiğim bazı isimlere karşı, Türkiye'deki belli başlı siyasi ve toplumsal dönüşümlerden sonra ortaya çıkan hafiflikten istifadeyle kendilerine yer edinebildiklerinden dolayı, dahası bir şeyin ölümünden doğan boşlukta serpilip yollarını bulduklarından sebep müthiş bir önyargım vardı. Bu kitabı okumadan
Bankalardan başka doğum günümü hatırlayan pek kimse olmadığı için doğum günümü hatırlayan kıymetli birinden bu kitabı hediye almam benim açımdan önemliydi. Rusya'da, devrim öncesi ilk kıvılcımları çıkaran, 1940'ların devrimci romantik kuşağını ve onların sürgün yıllarını anlatıyor kitap. Kitapta Herzen, Bakunin ve diğer şahsiyetlerin mektuplarından pasajların alıntılandığı kısımlarda romantikliklerini de görünür kılan bir üslup zenginliği ve ifade gücü göze çarpıyor ilk bakışta. Bu tarz biyografik metinlerde önemsediğim ve bu kitapta da başarılı bir şekilde ortaya serildiğini düşündüğüm ikinci bir husus da, tarihi ve teoriyi insan yaşamına yakınlaştıran böyle metinlerin tarihe dair daha aktüel ve canlı bir kavrayış olanağı sunmaları. Bakunin, Neçayev gibi devrimci, anarşist tiplemelerin teorik metinleri ile tarihsel gerçeklikleri arasındaki uçurum devrim söz konusu olduğunda ciddi yanılgılara sebep olabiliyor. Bu isimlerin teorilerinin yarattığı hayal evrenini görünür kılması açısından okunabilecek bir kitap.
Metin Eloğlu bu aralar benim için bir turnosol kağıdı oldu. Geride bıraktığımız günlerde, Metin Eloğlu okumayı küçümseyen biri ile karşılaştım önce. Hiç de ergen olmayan, ancak zannımca zamana intibak edebilmenin çaresini ergence konuşmakta bulan bu abla bana Kant, Heidegger ve Hegel okudun mu diye sorunca, dedim herhalde Martinealı Diotima gibi
Lale Müldür'ün ilk kitabı. Sadece, daha önceden bildiğim, Yeni Türkü'nün seslendirdiği "Destina" şiirini beğendim. Şiirler dağınık ve uzak imgelerle yazılmış. Onların şiire belli bir düzen içinde çağırımı yahut iptal edilip daha sağlam ve ayakları yere basan imgelere dönüşümü Lale Müldür'ün entelektüalist tavrı tarafından ketlenmiş bence. "Destina" eli yüzü düzgün, zorlama olmayan bir şiir.
Uzak FırtınaLale Müldür · Metis Edebiyat · 012 okunma
Bir şeye bir şey demek o bir şeyi bir şey yapmaz. Bir şeye bir şey dememek o bir şeyin başka bir şey olabileceğini düşünme imkanı sağlasa da o başka bir şey de bir şeyi olduğu gibi kapsayamaz.
Bu kitabın az sayıda kişi tarafından okunmuş olması ne kadar üzücü, gibi salatadan laflar etmem gerekmiyor. Kitabı inceleyen üç beş kişi ittifakla
Bu Marcovaldo’nun gözleri kent yaşamına az yatkındı; ilanlar, trafik ışıkları, vitrinler, ışıklı tabelalar, yazılar, dikkat çekmek için tasarlanmış olsalar da, sanki bir çölün kumlarını tarayan gözlerine hiç takılmazlardı. Buna karşılık, bir dalda sararan yaprak, bir kiremitten sarkan kuş tüyü gözünden hiç kaçmazdı; bir atın sırtındaki sineği, bir
"Genç Bir Şairden Genç Bir Şaire Mektuplar"ı uzun uzun yıllar önce okumuştum. Rilke'nin "Genç Bir Şaire Mektupları"nı da çok uzun sayılmayacak yıllar önce, yüksek lisans tezimin sonuna yaklaştığım sıralarda, kitaplarla tekrar insani bir ilişki kurma hevesi ve heyecanıyla okudum. Rilke'nin bu kitapta, şairin ve şiirin
Aydın kimdir? Sorusu zihnime her düştüğünde aklıma Tolstoy’un “Kazaklar” adlı romanı ve bu romanın ayrıksı başkişisi Olenin gelir. Romanı okuyanlar bilir, Olenin, doğal durum içerisinde yaşayan Kazak köylüleri ile kendisinin de ait olduğu şehirli-medeni çevre arasına sıkışmış; ne öteki olabilen ne de beriki kalabilen yersiz yurtsuz bir insan
Yiğit Bener’in muazzam bir çeviriyle Türkçe’ye kazandırdığı, Louis Ferdinand Celine’in “Gecenin Sonuna Yolculuk” adlı romanının, edebiyat eserinin alımlanma sorunu üzerine iyi bir örnek teşkil ettiği kanaatindeyim. Bu kanaatimi güçlendiren şey ise, çevirmenin yazdığı “Sonsöz”de, kendi kabulleri ve eser arasında kurmaya çalıştığı belli
Kemal Tahir, modernleşme süreciyle sahneye çıkan bir figür olarak Türk aydını hakkında şu minvalde bir şey söylüyordu. Batı’da düşünce, biri Hegel diğeri Marks olmak üzere iki ana damardan akar. Bizim aydınımız, bunları bilmediği gibi, buradan ayrılan sızıntılara düşünce diye sarıldı… Aşağı yukarı iki asırlık modernleşme tarihimizde, modernliğin
Kitapta yer alan ilk makale Freud’a ait. Bu makaleyi, farklı kategorik formlarda değer üreten, dünyaya dair kavrayışları ve yaşamı okuma biçimleri farklı olsa da, aynı gerçekliği mesele haline getiren iki farklı bakış açısının niteliklerini görünür kılması sebebiyle önemsedim. Aslında, Freud’un psikanalize tabi tutmasından başka Dostoyevski’ye
