Kitap öyle çok aksiyonlu bir kıta değil ama insanı farkında olmadan alıp götürüyor. Ben sayfaların ne ara bittiğini bile anlamadım. Küçük kızların, bazense yetişkinlerin ağzından bir dönemin toplum ve ırk, ten rengi algısını okuyorsunuz aslında. Ve sırf ten rengi farklı olduğu için insanlara yapılan muamele ve tavırlar düşündüğümun de ötesindeymiş aslında onu anladım.
Her şeye rağmen keyifle okuduğum bir kitap oldu. Ve ne olursa olsun tek önemli şey karşınızda ki kişinin bir insan olduğu. Ten rengi, ırkı, dini, dili ya da kültürü ne olursa olsun bir insan. Bizi biz yapan ten rengimiz ya da başka her hangi bir özelliğimiz değildir. Bizi biz yapan duygularımız ve hayata bakış acılarımızdır.
Evet bazen herkes Pecola gibi kendini dışlanmış, yalnız hissedebilir ve bunun tek çözümünün mavi gözlere sahip olmak olduğunu düşünebilir.
Bu kitaptan öğrendim ki insan ne olursa olsun kendisini olduğu gibi kabul etmeli.
