Dostoyevski mənim ən çox sevdiyim yazıçılardan biridir. Səbəbi əsərlərini çox duyğuyüklü, içdən, reallıqı tam əks etdirərək qələmə almasıdır. Bu günə qədər bir çox əsərini oxumuşam, amma düzünü deyim ki, digərlərini hədsiz çox sevsəm də, "ölü evdən qeydlər"i çox da sevə bilmədim..
Gələk əsərin məğzinə.. Kitabda müxtəlif səbəblərdən Sibirə sürgün edilmiş, azadlıqdan məhrum olunmuş insanların həyat hekayələrindən bəhs olunur. Hər bir məhbus hansı səbəbdən katorqaya məhkum edilməsini, öz daxili aləmini digər yoldaşları ilə bölüşür. Və biz əsər boyu bunların şahidi oluruq. Əslində, yazıçı hər məhbusun hisslərini, düşüncələrini, duyğularını çox məharətlə qələmə alıb.
Məhbuslar öz törətdikləri cinayətlər barəsində laqeydliklə, hissiyyatsızlıqla, sanki bu adi 1 şeymiş kimi danışırdılar. Hansı müddətə gəldiyindən asılı olmayaraq, heç 1 məhbus həbsxana həyatına asanlıqla alışa bilmirdi. Özlərini müvəqqəti qonaq kimi hiss edir və bunun həqiqətən real olacağına ümid bəsləyirdilər.
Hər 1 insanı yaşadan onun gələcəklə bağlı qurduğu arzuları, ümidləridir. Hətta, azadlıqdan məhrum olan insanlar belə qəlblərində az da olsa kiçik 1 ümid bəsləyirlər ki, tezliklə həbs həyatından qurtulacaq və azadlığa qovuşacaqlar.