İlk başlarda sıradan bir kitap olduğunu düşünüyordum fakat okumaya devam ettikçe yanıldığımı anladım . Basit bir konuyu anlatan bir tiyatro eseri olarak gördüğüm bu kitap aslında bir insanın değer verdiği tüm anılarının yok oluşunu, bunca anlam verdiği anılarının istemese de eninde sonunda anlamsız ve hiç yaşanmamış gibi olacağını anlatan akıcı bir kitap.
Baş karakter diyebileceğimiz , vişne bahçesinin sahibi Andreyevna kendi mutluluğu dışında herkesin mutluluğunu düşünen, gerçeklerden sürekli kaçan onunla yüzleşmek istemeyen iyi kalpli bir kadındır .
Lapohin , iyi karakterli bir tüccardır fakat köylü olduğu için kendini küçük hisseder. Bu aşağılık kompleksinden kurtulamaz. Aynı zamanda mutluluğun peşindedir ve mutsuz ve boş bir hayat yaşadığını kabul eder .
Trofimov , en sevdiğim karakter oldu . Yaşamı boyunca öğrenci kalmıştır ve kalacağa da benziyordur . Kimsenin onun hakkındaki düşüncelerini umursamaz. Onun için önemli olan kendi ideallerine göre yaşadığı anlamlı ve sade bir hayattır.
Vişne bahçesi aslında Andreyevna ' nın yaşadığı tüm mutlu mutsuz anılarını yani onu var eden herşeyi temsil eder. Onun satılması ve yıkılması ise doğal olarak kendi yaşadıklarının da anlamını yitirmesine neden olur .
Okurken fark ettiğim bir diğer şey karakterler arasındaki iletişim problemiydi . Bir konu hakkında konuşulurken bir anda o konu yarıda bırakılıp bir başka konuya geçiliyor o konu hiç önemsenmiyordu . Herkes farklı telden çalıyordu .
Ben kitabı karakterlerin duygu durumunu dikkate alarak sesli okudum . Çok güzel bir duygu . Karakterleri bu sayede daha iyi anlayabildiğimi düşünüyorum .
