'' Fakat aynı zamanda sakin, olabildiğince sakin düşünmenin çaresizce karar vermekten çok daha iyi olduğunu arada bir düşünmeyi de ihmal etmiyordu.''
Anlık sorunlara o denli odaklanmışlardı ki, gözlerinin önündeki gerçekleri bile idrak edebilmekten aciz bir duruma gelmişlerdi.
Herkes beraberinde taşıdığı bir parmaklığın ardında yaşıyor.
Belirli bir noktadan sonra geri dönüş yoktur. O noktaya varmak gerekir.
Yeryüzünde beni sorgulamayan, bana işkence yapmayan bir insan var mıydı gerçekten?
Görünüşte dünyadan kopuk yaşayanlar içlerinde bambaşka dünyalar yaşatırlar.
Düşüncelerimin hiç sonu gelmiyordu, bunun nedeni de yalnızlığın bana çektirdiği o haince işkenceydi.
Çünkü iki ben’den biri ötekine yeniliyor ve rövanş istiyordu.
Kaçmak, her zamanki gibi, her şeyden kaçmak..... Görmekten, duymaktan ve beraber ıstırap çekmekten kaçmak.
“Kim olursan ol... Dünyada kendisi için hiçbir şeyi olmayan bir insanın bile başkalarına yardım edecek bir şeyi vardır... Hiç olmazsa tek bir sözü...”