İnsanlar yaşadıkları hayatı acımasızca ve her yönüyle eleştirdiklerinde onlara ve bazen de kendime şöyle söylerim: "Beğenmeyerek yaşadığın bu hayat, belki de bir başkasının dualarındaki hayattır. Kıymetini bil..." Nitekim bu kitabı okuduktan sonra kendime nacizane hak da verdim.
Bu esere başladığımda bir yazarın zihninde kurguladığı ve akıcı şekilde birleştirdiği yazılar bütününü okuyacağımı düşünmüştüm.
Nihayetinde kitabı elimden bırakıp belirli belirsiz bir nefes alarak derin düşüncelere daldığımda ise ne derece büyük bir yanılgıya düştüğümü anladım. Çünkü kitabın anlattıkları sadece bir zihnin ürünü değildi. Yazarın zihninden taşan; dünyanın, mezepotamyanın daha doğrusu insanlığın büyük ayıplarının gözler önüne serilmesiydi. Benim ayıbım, senin ayıbın, onların ayıbı, daha doğrusu insanlığın ayıbı. Bu ayıbı ise kitapta yüzlerce, binlerce belki de yüz binlerce çocugum çığlıklarını 9 yaşındaki bir kız çocuğunun ölüm anındaki tek bir cümlesiyle anlatmış yazar. "BEN BİR İNSANDIM."
HuzursuzlukZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201799,4bin okunma