Dostoyevskinin Yancısı
@1boyalikus
Kulağımda uğulduyor atışı yüreğimin;
Bu kadar beni taşıyamıyorum kendimde.
H@yQta TuTunmAya Ç@LıŞıyOR
H@yAt oQuLU
S@nA n€ LaN ZiyAreTimE Mi GelEcEn
SaN@ n€ lAn HeRşYi BilMe
756 okur puanı
Nisan 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Dostoyevskinin Yancısı tekrar paylaştı.
Bu daima böyledir. Hadiseler kendiliğinden unutulmaz. Onları unutturan, tesirlerini hafifleten, varsa kabahatlilerini affettiren daima öbür hadiselerdir.
Dostoyevskinin Yancısı tekrar paylaştı.
İnsan neyi anlatabilir?
İnsan insana, insanlara hangi derdini anlatabilir? Yıldızlar birbiriyle konuşabilir, insan insanla konuşamaz.
Sayfa 109 - Dergah Yayınları
Dostoyevskinin Yancısı tekrar paylaştı.
"Şu hakikatı kendi hayatım bana öğretti: İnsanoğlu, insanoğlunun cehennemidir.."
Okur Takip Önerileri
Dostoyevskinin Yancısı tekrar paylaştı.
Bazen düşünüyorum, ne garip mahluklarız? Hepimiz ömrümüzün kısalığından şikayet ederiz; fakat gün denen şeyi bir an evvel ve farkına varmadan harcamak için neler yapmayız?
Sayfa 28Kitabı okudu
Sakın tepenize bir sırça köşk kurmayınız. Ama günün birinde nasılsa böyle bir sırça köşk kurulursa, onun yıkılmaz, devrilmez bir şey olduğunu sanmayın. En heybetlisini tuzla buz etmek için üç beş kelle fırlatmak yeter."
Sayfa 161Kitabı okudu
Ben çocukken (ne zaman çocuk olmuştum!) görünmeyen adam olup pasta yemek isterdim. Ne kıtmış tutkularım.
Parasız yatılı sınavına girerken, Tanrı’ya dua ediyordum.
‘’ Ne sandınız o zaman Tanrı vardı. Onunla aramıza dünya girmemişti...İlkokulu bitirmiştim. Ellerimde zafiyet bezeleri... Sınavı kazanmalıydım. Hiç yolu yoktu başka okumamın. ‘’
Gidiyor musunuz?
Güle güle.
Kapıyı iyice kapayın.
Sizden üşüdüm...
Duygularımızdan, sevgimizden utanır olduk. Sevgisizliği savunmayı aklı yüceltmek sandık
İnsanlar, gitgide, istediklerine, dilediklerine inanmakla yetindiklerini, düşünüp tartmayı, ölçünmeyi, olanı biteni görmeğe çalışmayı yavaş yavaş bir yana ittiklerini daha fark etmiyorlardır belki de. Bunun farkına varmağa başladıklarında ise ortalık iyice kararmış olacak. Sabahları güneş yeniden doğar gibi olsa da, ortalık yeniden aydınlanır gibi olsa da, gecenin karanlığı bütün bütün dağılmayacak hiç.”
Bir olanaksızlığa inanmak istemeyebilir kişi, ama onu kabul etmek gerekince de içi parçalanmadan yaşamını sürdürebilir. Oysa Düzeltmenin yalnızlığı, yeryüzünde sönen her yüzeyle acılaşıyor, daha, daha daha acılaşıyorsa çok düşünüp çözümünü bulamadığı bir sorun karşısında eli kolu bağlı kalmasından.”