Asumaن
@Asmn_dmr
﷽
❝ Dâr-ı dünya ❞
Talebe
Hayat Mektebi/ Üniversite
Mâna alemi
2 okur puanı
Eylül 2023 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Dünya acayip bir gurbethâne, herkes kendi kaderinde ilerlemekte.
Alınan her nefes atılan her adım bir yere ulaştırmakta. Menzil aslında çok yakında.
Mühim olan azığa aşkı katmakta.
Bu yolda ne düşmek boşuna ne yorulmak.
Bu yolda ağlamakta, yalvarmakta bir hazine aslında. Biraz da iş sabırda.
Geleni hoş karşılamakta.
Kalbe gelen küdüratı, perde olan katranı kaldırmaya çalışmakta.
Evet dünya zor bir gurbethane, garipliği en derinden hissettiğin, biçâreliğini kuşandığın, sürekli düştüğün bazen kalkamadığın.
Ama bilirsen dostunu, tanırsan şah damarından da yakın olanı o vakit çevirirsin viraneni gülistanına..
Zaman geçiyor galiba. Günden güne biraz daha büyüyorum. Yaşlanıyorum diyemiyorum, yaş alıyorum desem de oluyor zaten öyle değil mi :)
Büyümek yaş olarak mecburi olarak oluyor da ya yaşayış olarak?
Ah bilmiyorum! Ama senenin bu zamanları hep hüzünleniyorum.
Büyüyorum da ne oluyor şimdi' deyip duruyorum. 'Kainatta kapladığım yerin hakkını verebiliyor muyum, varoluştaki görevimi ifâ edebiliyor muyum'
Alınan her nefeste atılan her adımda iz bırakabiliyor muyum yoksa yapılan her güzellikte eksiklik gösterip kötülüğe kapı mı aralıyorum diye de sorup duruyorum kendime.
Duam o ki hayra önder,şerre kilit olayım.
Tebessümü yüreklere yayan,nefreti kesen olayım.
Bugün bir yaşımın son günü belkide yaşayışımın..
Her an o sona hazır olup, her an o bitmeyecek başlangıca hasret çekmeliyim...
Okur Takip Önerileri
Acılar çok. Kaçacak yer yok.Yaşamak zor.
Allah’ın vaadi haktır şüphesiz: Zulüm devam etmez. Biz inanıyoruz ki Allah ihmal etmez, imhal eder, süre verir sadece. İsrail elbette kahrolup yok olacaktır. Mazlumların ahı yerde kalmaz. Bütün mesele bizim ne yaptığımız, nerede durduğumuzdur. Biz kendi akıbetimiz için korkalım.
Saygılı, dayanıklı ve kuvvetli bir ruhun ağır yükleri vardır. Onun kuvveti, her zaman ağırı ve en ağır ister.
Söyle, nasıl aşarım pişmanlık dağlarını Yeniden bir Nil olup taşar mıyım çöllere
Kim giydirir başıma tacını nihayetin
Kim takar bileğime hürriyet künyesini
Karada balık gibi nasıl yaşarım, söyle.
Hangi yıldızdır bilmem, gözlerin
Kayar da üzerime Rüveyda
Önce tuhaf bir deprem yayılır bedenime
Sonra açılır önümde istırap vadileri
Silik renkleriyle adımlarıma
Çözülmeye yüz tutan bir mazi mühürlenir
Hayalin bittiği menfeze doğru
Alaca bir at koşar içimde
Zamansız, mekânsız nefese doğru...
Bağlar ne kadar muhkemse, kopuşlar o denli zor oluyor. ipleri ne kadar sıkı düğümlediyse insan, çözerken yüreği o nispette parçalanıyor. nasıl heves ve coşku ile geçmişti o yollardan... şimdiyse, omuzları düşük ve çehresinde yenilmişlere özgü buruk bir tebessüm var.
"Bir gönül üşümesi bu. Isınmak için eğildiğin ocak külüyle boğuyor seni..”
İnşa ettiğimiz yapı ve mekânlarda zamanın ötesine geçme gibi bir kaygımız yok. Mekânın sosyolojisini yaparken geçmişle bağı olan kayıp hafizamızdan yoksun bir şekilde yapıyoruz. Mekânlar ve yapılar politik bir rantın aracı olmaktan öteye gidemiyor. Kutsal mekânlarımız bile sanki ibadethane gibi durmuyor artık. Ahmet Hamdi Tanpınar 'Cedlerimiz inşa etmiyor, ibadet ediyorlardı.' Maddeye ısrarla geçmesini istedikleri bir ruh ve imanları vardı.
Taş ellerinde canlanıyor ve bir ruh parçası kesiliyordu diyor. Şimdi betonun ruhsuzluğu her şeyimizi işgal etmişken, o iman ve ruha sahip kaç kişiyiz?
Oysa inşa ettiğimiz biz olmasak bile Neşet Ertaş'ın dediği gibi 'kalpten kalbe giden o görünmez yol' olmalıydı. Kul Himmet gibi 'seyyah olup âlemi gezmeliydik. Kâh göklere çıkıp âlemi seyredecek, kâh yere indiğimizde âlem bizi seyredecekti. Yaşarken, mücadele ederken, her şey bizi ruhsuz bir ceset haline getirmeye çalışırken biz 'sahipsiz bir mezar olmayacaktık.Gül veren elde kalan gül kokusu, işlediği taşa ruh veren bir keski olmalıydık. Kıblemiz hep hakikat ve yüzümüz her daim O'na dönük, eylediğimiz ve inşa ettiğimiz ibadet olmalıydı. Aklımızda irfan, kalbimizde hikmet, ruhumuzda marifet olsaydı biz o zaman mekâna ruh, zamansızlığa lisan olacaktık.
Sayfa 163Kitabı okudu
İman sahibi asla kaybolmaz. Çünkü iman, şuurdur. Geldiği ve gideceği yeri bilmeyi sağlayan bilinçtir. Bir misafir tedirginliğiyle, her uğrakta gözlerini menzile dikip yolda olmaktır, zira 'yürümek kâfidir; sadece yürü, davet edilenler yollarını bulacaktır.'
Sayfa 63Kitabı okudu
TASARLANMIŞ İNSAN BAŞROLDE
İnsan, sinemanın karakterleri, onların rolleri ve kullandıkları dil aracılığıyla, başkaldırı ile uysallık arasında bir ikilem yaşarken, tutkuyla bağlı olduğu birçok değerden zamanla vazgeçtiğini fark etmez.
Zamanı ve mekânı aşan bir üslubun insanın kendini arayışına ne kadar katkısı varsa, kendini arayan insanın arayışı da tasarlanmak istenen insanın en zayıf noktası olabilmektedir. Zira bir insanın tasarlamanın en kolay yolu, onun zihninde soru işareti olarak duran arayışına bir cevap sunabilmektir. Bundan sonrası ise kullanışlı ve tasarlanmış bireyin kendini hayatın başrolünde sanmasından ibarettir.
Sayfa 24Kitabı okudu
İnsan, anlamdır ve gördükleriyle kendi anlamını inşa edebilen yegâne varlıktır. İnsan göze tâbidir. Gördükleri, kişinin yaşantısıyla birleştiğinde, zihinde oluşan resim insanın ufkunun ve anlam inşa etme görevinin en önemli görüntüsü haline gelir. Görsellik, bir vicdana tabi olmak zorundadır. Bu zorunluluk, anlamı inşa eden gerçekliğin vazgeçilmez kaidesidir; çünkü gerçeklik, tüm gözleri kuşatan hakikatin kendisidir.
Red Cephesi
Zaman... Her zaman aynı. Güneş aynı, ay aynı,ağaçlar ve insanlar aynı, sevgi ve nefret, korku ve ümit hep aynı.
Dualar aynı.
Kıble tek.
Sayfa 39 - DergahKitabı okudu
Kalp bağırmaz, inceden söyler, duyman ve hissetmen için onunla bağ kurman, ona yakınlaşman gerekir. Zannetme ki sadece uzak olana varmak zahmetlidir, bazen yanıbaşındakine varmak, onu görmek ve duymak daha çok emek isteyebilir.
