Aydan
@Ayd__an
Bitmişim
Psikoloji 4/4
Azərbaycan
42 kütüphaneci puanı (Geçen ay: 9)
2255 okur puanı
Mayıs 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kalp mi, gönül mü, bazen şaşırıp kalıyorum bu hâzineye isim vermekte. Biliyor musun, insan tanrısını içinde taşıyor ama hep uzaklara dua ediyor.
Bazen tuhaf bir kederle, en başa gidebilseydim, derim. Sonra gölgeli bir gülümsemeyle, yaptıklarımı daha büyük bir hazla bir daha yapardım, der susarım.
Sessizlik öyle ağırlaştı ki, ne acımız duyuluyordu ne sevincimiz. Zaman yeryüzünden çekilmişti de, elimizdeki güzellikle ne yapacağımızı bilemez halde kalmıştık.
Okur Takip Önerileri
Eğer içimizde bir gönül kaldıysa; masal dinleyen, şarkı söyleyen, şiir okuyan, sulara bakan, kuşlara gülen, ağaçları kucaklayan, yalnızlıkla ürperen bir gönül, dünyamız insanın gövdesinde yeniden filizlenmeye başlayacaktır. Yoksa yaşadığımız gezegen hepimizi bir taş masalına çevirecek.
Sevme korkusu öyle kötürüm etti ki herkesi, yalnızlıktan bunalan insan, dönüp yine kendi yalnızlığına sığmıyor.
Dünya, inandığın o yitik cennet değil.
Birisine bir söz söyleyeceksin; sessizlik boğucu; şu uzun ayrılığa bir özür, bir sitem... kırk cümle kuruyorsun, ağzını açmadan vazgeçiyorsun. İncinme değil bu, insana olan inancını yitirme!'
Yıldızlarım bitti.
Gönül yorgunluğu ne, biliyor musun? Gökte yıldızın kalmıyor. Gölgen bir yere sığmıyor. İçindeki şarkı içinde boğulu yor. Penceren sokağa bakmıyor. Bütün sevgi sözleri kalbinde cezaya dönüyor. Kirpiklerin hiçbir güzellikle halkalanmıyor. Baktığın bütün sular yeraltına çekiliyor. Sevmek korkusu ayrılıktan çok önce acı veriyor.
Anlamanın azabından kurtuldu. Sadece inanıyor. Öyle bir hiza buldu ki kendine, o güzelim, biricik hikâyesi, önce tuhaf bir can sıkıntısına, sonra da yalnızlık korkusuyla herkesten yapılmış bir yalana döndü.
Evi, kalabalığın tam ortasında. Kalabalık, evinin tam ortasında.
Bir zamanlar insanlar hayatlarından memnun değillerse
devrim yaparlardı. Şimdi alışverişe çıkıyorlar.
Tamamen bir hafıza kaybı dönemi yaşıyoruz.
ARTHUR MILLER
Bir gün, bu öykünün sonuna gelince
Ansızın desem ki: Hoşça kal canım!
Unutursun
Mecburen unutursun...
Yıldızlar söner, bu aşk da biter!
Bazı gün hatırlayınca, sessizce ağlarız.
Neylersin...
Ah bebeğim, ah...
Kekremsi bir tadı vardır gözyaşının, Dudaklarına sızınca fark edersin.
İçindeki vurgun aşklar mezarlığında,
Ayrılık, ölümden üste yazılınca,
Gideni durdurmaya yetişmez sesin...
Bir inme gibi
Dolanır bedeninde pişmanlıklar,
Neylersin...
Kimi yürekten sevdiysen,
Yüreğini başkasına böldü...
Bir muhabbet kuşum vardı,
O da yalnızlıktan öldü...
Sayfa 94Kitabı okuyor
Bazen acı vurdu bazen de yağmur
Bizi yalnızca akşamlar kucakladı,
Hiç gülmedi yüzümüz,
Hiç büyümedi gülümüz...
Biliyorsun,
Sabaha çıkmayan bir yoldu yürüdüğümüz...
Sayfa 73Kitabı okuyor
Öte yandan bedenin ve tinin en basit yasalarını sürekli çiğneyişimiz, yaşlı genç hepimizi utanç verici bir bağımlılığa ve özgür olmayışa sokar, - hekimlere, öğretmenlere ve tüm toplumun üzerindeki baskıları hâlâ hissedilen din adamlarına olan, aslında gereksiz bağımlılığımızı kastediyorum.
Sayfa 7
