Fakat güzel şeylerin bir gün biteceğini biliyordum.
Sayfa 49
Acaba iyi bir şey olacak mı? Hayır, dedim kendime. İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiçbir şey çıkmaz.
Sayfa 42
Hayır, gerçekten ölmedi; çünkü ben yaşayamazdım ölseydi. Bunu biliyordu. Bu kadar yakınımda olduğunu bilmiyordum ama, sen bir yerde var olursan yaşayabilirim ancak demiştim. Nasıl olursan ol, var olduğunu bilmek bana yeter demiştim.
Sayfa 31
Okur Takip Önerileri
Tezer Özlü'nün de dediği gibi;
"Tenhalığı seviyorum. Sık görüşülmeyen ama bağları da koparılmayan dostlukları. Sakin mekânları, az rastlanılmayı, kendimle kalmayı, kendimi saklamayı ve de sınırlarımı."
İnsan tahammül edemeyeceğini zannettiği şeylere pek çabuk alışıyor ve katlanıyor. Ben de yaşayacağım. Ama nasıl yaşayacağım? Bundan sonraki hayatımda nasıl dayanılmaz bir işkence olacak! Ama ben dayanacağım. Şimdiye kadar olduğu gibi!
En sevdiğim alıntılardan birinde Albert Camus der ki," Nefretin ortasında, içimde yenilmez bir sevgi olduğunu buldum. Gözyaşlarının ortasında, içimde, yenilmez bir gülümseme olduğunu buldum. Karmaşanın ortasında, içimde, yenilmez bir sakinlik olduğunu buldum. Tüm bunların içinde fark ettim ki kışın ortasında, içimde, yenilmez bir yaz olduğunu buldum. Ve bu beni mutlu ediyor. Çünkü dünya üstüme ne kadar gelirse gelsin, içimde, onu gerisin geri yollayan daha güçlü, daha iyi bir şey var demektir."
Hepimiz çocukluğumuzu yitirmiştik. Hepimiz büyüktük, büyük ve hüzünlü.
Bana hak etmediğim şekilde davranan herkesle kafamda vedalaşıp bir daha bana ulaşamayacakları yerde bıraktım.../Çalıkuşu-Feride
Dünya senden mükemmel olmanı bekleyen kusurlarla dolu. Kulak asma!
"Emin olma duygusunu çok özledim. Nereye elimi atsam şüphe."
Beklemekle yitirdiğimiz zamanı toplasak kim bilir ne uzun tutardı!
Sonra vazgeçtim bu araştırmadan, vazgeçince de aşık oldum. Ayrıntılarını bilmediğim, bilemeyeceğim bir varlıktı o, ama seveceğim, hiç unutmamacasına seveceğim bir varlık. Bu da bir gerçek değil mi?
Kim anlayarak sevmiştir?
Sevdalanmaya gidiyormuşum meğer…
Bunu daha önce bir kâhin bana söyleseydi, kuşkusuz geri dönmeye kalkmazdım, ama bu sevdanın nerede, nasıl karşıma çıkacağını düşünmekten belki de olayların sırasını bozardım, zamanı altüst ederdim. Geleceğimizi bilmemektir bizi zamanın içine sokan.
Yitiren kazanır, evet, ama onu bir akşamüzeri, karanlık bastığı saatlerde, bir daha hiç görememek üzere yitiren ben, nasıl olur da kazançlı sayılabilirim? Ödül onu tanımakla verildi bana, onu sevmekle verildi, o kadar.
Buna bir önsezi de diyebiliriz ama kaderin bizim için kurduğu tasarılar, önsezimizi aşar; o bizi bilinemez nasıl seyirlik tadından ve merakından ötürü kendi eğlencesi durumuna getirir. Bu eğlence bizi de mutlu ettiği sürece kaderin farkında bile olmayız,
ama mutsuzluklarımızın tek sorumlusu hep odur.