Hayatın orta noktasında kalmış gibi hissediyorum. Bir adım geri atsam sanki batacak, bir adım ileri atsam sanki dünyalar benim olacakmış gibi hissediyorum. En son ne zaman çok mutlu olduğumu hatırlamıyorum. Hâlbuki küçücük şeylerle bile mutlu olan bir insanım. Ama şu an en son mutlu olduğum zamanı bile bilmiyorum. Hayat dediğin beş saniye
Uzun uzun baktığım penceremin siyah perdelerini kapattım artık. Güneş ister doğsun ister saklansın bir bulutun ardına. Kuşları izlemek istemiyorum artık. Nereye konarsa konsun kırlangıçlar. Bu defa başka bir kördüğümdeyim. Çözesimde yok. Çürüyor tüm duygularım. Solumuyorum artık. Korkmuyorum artık karanlıktan. Alıştı gözlerim görüyorum tüm yalın karanlığı. Bir çift sözüm kaldı söylemem belki ama yazarım açlık kitabının arkasındaki boş sayfaya. Uyandım artık. Umut güneşte saklanmış, kuşlarla konmuş evime. Düğümleri çözdürür sandırmış. Karanlıkmış her umudun mayası. Yazdım bunları açlık kitabının arkasındaki boş sayfaya.
Lütfen benden her zaman iyi, nazik ve sevgi dolu olmamı beklemeyin; bazen soğuk, düşüncesiz ve anlaşılması zor olacağım zamanlar vardır."
- Sylvia Plath