Ama işte günler akşam oldu, kış geçip bahar geldi, yaz gidip sonbahar oldu, parça parça, sanki çöp çöp akıp bitti; kederim de geçti gitti, daha doğrusu dibe indi; çünkü ne de olsa bir şeyler kalıyor, nasıl söyleyeyim... Sanki insanın yüreğine bir taş oturuyor! Ama ne yapalım; hepimizin başına gelecek, kendimizi çürütecek ölenle ölecek değiliz ya!..
Bir amaca bağlanmayan ruh, yolunu kaybeder; çünkü her yerde olmak hiçbir yerde olmamaktır.
Bunca bekçili silahlı evler yok oldu gitti de benimki niçin duruyor? Anlaşılan, diyorum, o evler bekçili, silahlı oldukları için yok olup gittiler. Korunmak saldırana hem istek veriyor, hem de hak kazandırıyor:Her korunma savaşçı bir kılığa girer ister istemez.
Okur Takip Önerileri
Dünya durmayan bir salıncaktır: Orada her şey, toprak, Kafkas’ın kayalıkları, Mısır’ın erhamları, hem etrafıyla birlikte, hem de kendi kendine sallanır. Durmanın kendisi bile daha ağır bir salıntıdan başka bir şey değildir.
İster acıklı, ister mutlu; ister uzun, ister kısa... Film bitiyor bir gün. Olması gereken, olması gerektiği ‘zaman’ da oluyor... O ‘an’ ‘ışıklar’ yanıyor. Perdedeki görüntüler son’a eriyor. Seyrettiklerimiz hayal oluveriyor.
‘Işık’ ve ‘ışıklar’ var, artık.
