Yıllardır insanların okumuyor oluşundan dem vururuz herkesin okuması gerektiğinden söz ederiz. Bu teessüf ve talep oldukça yerindedir ama eksiktir çünkü nice kitap kurtları vardır ki okuduğu kitaplar ona en ufak etki etmemiş, hatta onu olduğundan daha fazla cehalete sürüklemiştir. Bu tezatın kaynağı beni 2 ana sebebe götürüyor.
1-) Yanlış Kaynaktan Beslenme
Ne okumalı sorusuna cevap olarak, ticari kaygıların güdülemesiyle yazılan, okunduğunda okuyucuya hiçbir farklı görüş veya iyilik katmayan kitapları karşısında gören kişi, zehirli (yanlış) kaynaktan beslenen bir ırmak gibi zehir saçarak, çimenleri ve çiçekleri kurutarak akar durur.
2-) Okuduğu Üstüne Düşünmeme
Tefekkür, insanı mutlak iyiye ulaştırabilecek, içkin ve sınırlı olanın, aşkın ve mutlak olanı anlamasına yardımcı olabilecek, gelişimin yegâne kaynağı olan insani yetilerden biridir. Tefekkür, süreç içerisinde edinilen bilgiyi değerlendirmek ve tecrübelerle harmanlama işlemidir. Eğer tefekkür eylemi kitabı okurken ve okuduktan sonra devreden çıkarılırsa, kitap, okuyucusuna hiçbir şey katmayacak, sadece zaman kaybı olarak boy gösterecektir. İşte insanın cehalet akıntısında enerjisini harcayan ve sonrasında boğan eksiklik de tam olarak budur.
İncelemekte olduğum bu kitap ise bu sorunun kurbanlarındandır bana kalırsa. Çünkü okudukdan sonra farkettim ki bu kitabı okuyan bir kişi hayatına aynı şekilde devam edemeyecektir ve bu kitap okuyucuyu Ömer karakteri üzerinden bir özeleştiri yağmuruna tutacaktır (zira gelişim de tam burada gerçekleşir; eleştiride...)
Uzun lafın kısası, okuyunuz ve okutunuz azizim... Nadir bulunur böyle kitaplar.
