Cemile
@Cemille
53 okur puanı
Mart 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
456 syf.
·
Puan vermedi
·
69 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Ne tuhaftı, babamın üzerine konuştuğu kimseler, on iki saat öncesine kadar hayatta olan, canlarım ciğerlerimdi.
Oyuncağının bozulmasına, çiçeğinin solmasına, ailesinden birinin hasta olmasına bile fazlasıyla üzülen ben, nasıl başa çıkacaktım bu acıyla ?
Acı kendisini, en çok da yalnız kalındığında hissettiriyor olmalı.
"Yahu yaşınız kaç sizin? Biriniz yirmi dört,
öbürünüz yirmi beş yaşındasınız. Size ne memleketin meselelerinden? Hayatınızı
yaşasanıza. Bırakın memleketin hallerini filan. Farkında mısınız, yüz yıldır gün yüzü görmedi bu memleketin çocukları. Bu topraklarda genç insanlar, kendilerinden önce işi berbat etmiş büyüklerinin pisliklerini temizlemek için, daha gözlerini açar açmaz bataklığa dalıyorlar?"
Istırabın kaçınılmaz olduğu durumda, anlamın ıstıraba rağmen ve hatta onun sayesinde bulunabileceğini söylüyorum. Kaçınılmaz değilse yapılacak anlamlı şey nedenini ortadan kaldırmaktır çünkü gereksiz ıstırap kahramanlık değil, mazoșizmdir. Diğer yandan insan, ıstırabına neden olan durumu değiştiremiyorsa bile ona karşı tutumunu belirleyebilir.
Kimsenin yerine başkası geçemez ve kimse hayatını tekrar yaşayamaz. Bu yüzden de herkesin hem görevi hem de bunu yerine getirmek için olanakları özgündür.
Geleceğe ( geleceğine) yönelik inancını yitirmiş bir tutsak mahvolmuştur. Geleceğe inancını yitirdiği için manevi dayanaklarını da yitirmiş ve kendisini çöküşe bırakarak zihinsel ve fiziksel çürümenin nesnesi olmuştur.
İnsan yaşamı ve onurunu artık tanımayan ve insan iradesinden soyutlayarak onu ( fiziksel kaynaklarını son damlasına kadar sömürdükten sonra ) yok etmeyi planlayan bir dünyada, kişisel benlik en sonunda değerlerini kaybedebiliyordu.
Aslında en doğru yerdeydim. Bağnazlığı, bağnazlığın bataklığından daha iyi nerede hissedebilirsin?
Sarhoş gibiydim, dehşet içindeydim, bir garip olmuştum. İnsanın üzerinde toplanan bunca bakışın ağırlığı dayanılmaz bir şeydi.
Kelimeler, duygularımı dile getirmek için yeterli değildi.
Ah!Birkaç saat sonunda ölümle karşı karşıya gelmek ve bir yıl önce, aynı gün, özgür ve günahsız olduğumu, sonbahar gezintileri yaptığımı, ağaçların gölgesinde ve yapraklar arasında dolaştığımı düşünmek!