Orada dururken aklıma hikayenin başka bir parçası geldi: Taborlin düşmüş de düşmüş , ama ümitsizliğe kapılmamış . Çünkü rüzgarın adını biliyormuş ve rüzgar ona itaat etmiş . Rüzgar onu sarıp bağrına basmış . Taborlin bir deve dikeni gibi ağır ağır aşağı süzülmüş ve yere bir annenin öpücüğü kadar yumuşacık konuvermiş .
Elodin rüzgarın adını biliyordu .
Gözlerimi onunkilerden ayırmaksızın kendimi çatıdan aşağı bıraktım.