Belki de neticede romantizm insanın hayatına dörtnala giden müthiş bir şövalye gibi öyle görkemli bir giriş yapmıyordu; belki eski bir dost gibi sessiz sedasız yanına süzülüyordu; belki kendini şiir gibi değil nesir gibi gösteriyordu, ta ki apansız bir aydınlanma ritmi, ezgiyi, sayfaları yırtıp geçene dek, belki de… aşk güzel bir arkadaşlığın olağan seyrinde çiçekleniyordu.