M. Seçkiner
@Dekatria
Maden Mühendisi
Kütahya
1985
29 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Uyuklamak parça parça ölmek, uyumaksa yekpare ölüm. Bu aralar hep uyukluyorum. Vücudumdan büyük parçalar kaybetmiş gibi hissediyorum kendimi. Gece olduğunda kayıp parçalarım karanlığa karışıyor.
...sonsuza dek mutlu mu yaşayacaktık? Kopuşlar çağındayız. Bizler parçalanarak var oluyoruz. Ayrılık silsilesi tüm hayatımız...
...bir hata nadiren tek kişiye aittir.
Okur Takip Önerileri
Hayatı anlamak zorunda değilsin. Yaşaman yeterli.
"Benim burada ne işim var?" Diye düşündüğünüz oldu mu hiç? Bir labirentin içindeymişsiniz ve kaybolduğunuzdan eminmişsiniz de, her bir dönemeci kendiniz yarattığınız için bu tamamıyla sizin suçunuzmuş gibi hissettiğiniz? Üstelik dışarı çıkmanızı sağlayacak birçok yol olduğunu da biliyorsunuz çünkü labirentten çıkmayı başarmış, dışarıda gülüşüp oynayan insanların seslerini duyuyorsunuz. Çalı çitlerinin arasından arada bir görüyorsunuz. Öyle mutlu görünüyorlar ki onlara değil, bu işi onlar gibi yapamadığınız için kendinize kızgınsınız. Oldu mu hiç? Yoksa bu labirentte kalan bir tek ben miyim ?
İnsan hayallerini masaya sürdüğü an kaybeder.
Gece yarısı Zeki Müren'in tehdidiyle uyandım: "Elbet bir gün buluşacağız." Belki bir deniz kenarında, belki bir gemi güvertesinde; şurası kesin ki, bu böyle yarım kalmayacak.
Herkesin söylediği gibi zaman her şeyin ilacıydı; yalnızca bazı ilaçların aşırı dozu ishalle, zamanınki ölümle neticeleniyordu.
Acı, bir cetveldir. Onunla kendimizi ve başkalarını ölçeriz. Acıyı ve acımayı dışladığımızda gerçekle bağ kuramayız. Asıl cesaret , kendini merhamette gösterir.
Hayat cidden berbat. Aksini söyleyen kimse, size bir şey satmaya çalışıyordur.
Merhamet mi arıyorsun? Sözlüğe bak; ‘maraz’ ile ‘mermi’ arasında bir yerdedir! Akıllı taklidi yapan deliler, medeni numarası çeken vahşiler ve namuslu ayağına yatan düzenbazlarız biz. Hepimiz! Eh… Dünya da er geç bir buzdağına çarpıp batmayacak mı?