Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur

Ece

Geceleri gökyüzüne baktığımda kâinatın düzeni içerisinde ne kadar minicik,önemsiz olduğumuzu fark etmek beni sarsıyor.
Reklam
Aslında insana kimse yardımcı olamaz;insan kendine yardım etme gücünü kendinde bulmalıdır.
“Bunalım,öz farkındalığın bedelidir.Hayatınıza yeterince derinden bakacak olursanız çaresizliği her yerde bulursunuz.”

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör
“Mutluluk kolay değil:İçimizde bulmak çok zor,başka yerde bulmaksa imkansız.”
Quid aeternis minorem Consiliis animum fatigas? “Niçin ruhunu zorluyorsun Ebedi planlar için çok güçsüz”
Reklam
Sahip olmadığımız şeylere bakarken ''Benim olsaydı nasıl olurdu''diye düşünme eğilimindeyizdir ve işte böylece yokluğu hissederiz.Oysa bunun yerine sahip olduğumuz şeyler için sık sık şunu düşünmemiz gerekirdi:''Bunu kaybedersem ne olurdu?''
Gelecek için yağtığımız planlar ve duyduğumuz endişeler ya da geçmişe özlem bizi durmaksızın öyle meşgul eder ki mevcut an neredeyse hiç bir zaman hiç bir şeyiyle dikkat çekmez ve ihmal edilir.
“Ne değerli oluyor elde edemediklerimiz.Bir kere de elde ettik mi,başka şeylere yöneliyor tutku.Dinmez onulmaz bir susuzlukla bağlıyız yaşama.”
Ölçüsüz sevinç de çok şiddetli acı da sadece aynı kişide bulunabilir.Zira her ikisi de karşılıklı olarak birbirine bağımlıdır ve ayrıca ortaklaşa olarak da ruhun neşesine bağlıdır.
İnsan istemeyi aklından geçirmediği malların yokluğunu kesinlikle hissetmez,bunlar olmaksızın da tümüyle memnundur;öte yandan yüz kat daha fazlasına sahip bir başkası,istediği şey onda olmadığı için kendini mutsuz hisseder. Herkes,bu bakımdan da,ulaşabilmesi muhtemel şeylerin ufkuna sahiptir:İstekleri buraya kadar uzanır.
Reklam
Varlığımızın özünde bulunan,dolayısıyla da devredilemeyen acı bu süre boyunca ızdıraba ilişkin belirli bir dış sebep olmadan yüzlerce noktaya dağılmış vaziyettedir ve şimdi bütünüyle gözden kaçırdığımız şeyler üzerine yüzlerce küçük terslik ve tuhaflık biçiminde ortaya çıkar;zira acı kapasitemiz,başka zaman dağınık halde bulunan bütün ıstırabı tek bir noktada yoğunlaştıran o asıl musibetle dolmuştur.
Fakat çocuklar ve yetişkinler başka türlü olmayacağını açıkça gördüklerinde yetinmeyi çok iyi bilirler: Animo in pectoribus nostro domito necessiate. “Gemlemek zorundayız göğsümüzdeki yüreğimizi.”
Zira gerçekte insanın kendi güçlerini kullanmasından ve hissetmesinden başka hiçbir zevk yoktur ve en büyük acı,insanın güce ihtiyaç duyduğunda yokluğunu hissetmesidir.
...Bu nedenle salt isteme ve yapabilme kendi içinde henüz yeterli değildir,aynı zamanda insan ne istediğini bilmelidir ve ne yapabildiğini bilmelidir.Ancak bu şekilde karakter gösterebilir ve ancak o zaman doğru bir şey yapabilir.
Hiçbir şey kıskançlık kadar uzlaşmasız ve acımasız değildir.Yine de kıskançlık uyandırmak için durmaksızın çaba harcarız!
91 öğeden 1 ile 15 arasındakiler gösteriliyor.