Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Enes Çınar
Enes Çınar
@Enescnr
Hukuk, Deniz ve Kitaplar
31 okur puanı
Nisan 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
İlk Wulf Dorn kitabı olarak yazarın en iyi ve en çok okunan kitabı Psikiyatrist'i okumaya karar verdim. Sanırım bu ilk ve son olacak. Daha önce de farklı yazarlardan gerilim türünde kitaplar okudum. Fakat bunlar daha çok polisiye gerilim türünde idi. Bu kitabın yoğunlastigi tür ise psikolojik gerilim. Gerilim kitaplarında psikolojik öğelerin, aksiyonların içine serpiştirilmesini veya aksiyonların tamamen psikolojik olay veya olgulara dayandirilmasini severim ama bu kitapta olayın temel olarak dayandirildigi psikolojik rahatsızlığın kitabın temeline tam olarak yedirilmedigini düşünüyorum. Psikiyatrist olmasam da olaydaki psikolojik rahatsızlığın ve olayın ilerleyişinin birbirini tam olarak tamamladığını düşünmüyorum. Psikolojik öğelerin ve betimlemelerin, ruh hali tanimlamalarinin kitapta yavan kaldığını söyleyebilirim. Misal olarak, J.C.Grange'in, hayatını psikoloji kliniğinde geciren Wulf Dorn'dan daha ustaca bir psikolojik dil kullandığıni söyleyebilirim.
Kitap benim için her zaman biraz eksik kaldı.Bu kitabı okurken kendimi ne tam olarak gerilmiş, ne tam olarak korkmuş ve ne de tam olarak aksiyon içinde bulmuş hissettim. Herşey çok eksik kaldı bende, kitabı sadece sonunun nereye varacağını ruhsuz bir şekilde meraklandigim için bitirdim. Gerçi onu da az çok tahmin ettim. İlk 200 sayfada neredeyse bırakmaya bile niyetlendim. Yazarin olayları biraz duraganlastirdigini düşünüyorum, aksiyon kısmında beni olayın içine bir türlü çekemedi..
Ayrıca yazarın, kitabın bazı kısımlarını yalnızca yetişkinlerin okuyabileceği konulardan olusturmasi beni rahatsız etti.
10 Kasım... Böyle anlamlı bir günde bu kitabı bitirdim. Ruhu bir kere daha şad olsun, rahmetle ve minnetle anıyorum. Bu vatan ona çok ama çok şey borçlu... İzi hiçbir zaman silinemeyecek, 100 yıl geçse de 1000 yıl geçse de daima hatırlanacak, yaptıkları ve söyledikleri her doğan çocuğun aklına heyecanla, minnetle bir kez daha işlenecek, her 10 Kasım'da bir kez daha doğacak.
Gelelim kitaba... Kitap çok akıcı ve anlatımı sohbet havasında. "Hadi parantezi kapatalım", "Şaaaak... Sansürlendi." gibi ifadeler barındıran okunması çok rahat ve sıkmayan bir dil kullanmış Yılmaz Özdil. Tarih ve rakamlara boğulmuyorsunuz, 'O'nu öğreniyorsunuz, 'ne yer', 'ne içer', 'ne düşünür', 'ne zaman uyur', 'nasıl tepki verir' i öğreniyorsunuz. Kısacası onun gibi hissetmeye başlıyorsunuz. Ciddi söylüyorum: Bu kitapta hem tebessüm edeceksiniz, hem sinirlenecek hem "yuh" çekecek hem şaşıracak hem kahkaha atacak (ciddiyim) hem de iki göz iki çeşme ağlayacaksınız. Hayatımda hiç duymadığım çok önemli bilgiler öğrendiğimi, "Vaaay bu böyle miymiş?" diye çokça kendimle konuştuğumu söyleyebilirim. Mutlaka okuyun derim.
Öncelikle böyle güzel ve başarılı bir eseri okumuş olmaktan dolayı mutluluk duyuyorum. Montaigne' in adını lise yıllarında çok sık duymuştum ve Denemeler'i yazdığından ve deneme türünde bir öncü olduğundan haberi vardı lakin eserini okumak kısmet olmamıştı. Cemil Meriç' ten sonra okumak her ne kadar şanssızlık gibi görülse de mutlaka herkesin okuması gerektiğini düşünüyorum. Öncelikle eser çok uzun yıllar önce yazılmış ve o günün şartlarında meydana gelmiş olduğundan arada bir kuşak farkı bulunmakta. Ama bu husus Montaigne' in kitabında ele aldığı konuları bizden uzaklaştırmıyor aksine daha da ötesinde bu konular tamamen kendinden ve hayatın içinden olduğundan bizi daha fazla kendine çekiyor. Aşktan nefrete, savaştan barışa, yaşamdan ölüme ve daha bir sürü zıtlık gibi görünen ama birbirini var eden konular Montaigne tarafından, çok fazla yazarın şiir ve eserlerinden alıntılarla ele alınmış. Çevirinin güzelliği ve anlatımın akıcılığı sayesinde kitabı okurken sıkıldığımı hatırlamıyorum. Çok fazla deneme tarzında eser okumamış olmama rağmen Cemil Meriç gibi bir üstad, okuduklarım arasında Ali Ural(Her ne kadar biraz daha duygusal olsa da) ve Montaigne' den daha üst bir konumda benim için. İyi okumalar...
Okur Takip Önerileri
"İnsanlar çoğu kez, onaylanmak için danışır, alkışlanmak için beğenize sunarlar düşüncelerini." diyorsun sf. 191 de. O zaman ben de seni uzun süre alkışlıyorum bu güzel eserin için. Aldığım tüyolar sonucu Bisiklet Dersleri'ni önce okuyup daha sonra bu kitabı okumaya karar vermiştim aklımda tadı daha uzun süre kalsın diye. Teşekkürler, yanılmamışım. Uzun uzun incelemeye gerek duymuyorum zaten mükemmel incelemeler var ama şunu söyleyeyim: Hayattın ve insanın binbir türlü halini kalemine mükemmel yansıtmış Ali Ural. Okuyun derim...
İnsana ve hayata dair gerçeklerin neler olduğunu can yakarcasına hissettiren ve bir o kadar da düşündüren nadir kitaplardan biridir sanırım.
Verilmek istenen dersler ve anlatılmak istenen fikirler gayet açık.
Yazıldığı dönemde içinde bulunulan durum ve bu duruma sebebiyet verenlerin halinin aslında neyden ibaret olduğu karakterlerin ağzından çarpıcı şekilde işlenmiş.
Dili çok akıcı ve üslup bir Sabahattin Ali klâsiği niteliğinde.
Bu değerlendirmelere ek olarak kurguda bazı eksiklikler olduğu kanaatindeyim. Kitabın ortalarında bir iki bölümde olayların biraz çabuk ve biraz da samimiyetsiz bir şekilde geliştiğini hissetim. Buraları okumakta biraz zorlandım ve kitap sanki Kürk mantolu Madonna'nın yanına yaklaşamayacak sandım. Fakat son bölümlerde Sabahattin Ali ağzımın payını verdi. Kısacası çok okunası bir kitap olduğunu belirtir, iyi okumalar dilerim
Dostoyevski gibi bir yazarı değerlendirmeyi doğru bulmamakla beraber kitap ve üslup hakkında bazı noktalara değinmeden duramayacağım. Kumarbaz adlı kitabında edebi yeteneğine, cümlelerine ve tasvirlerine hayran kaldığım Üstadın, bu kitabında hakkındaki olumlu düşüncelerim ve hissiyatım katlanarak arttı. Kitabı okuyan bir kişide bu duruma rastlamamak mümkün değil zaten. O nasıl bir tasvir yeteneğidir, nasıl bir olaya, kişilere, mekana, zamana ve duruma hakimiyettir, nasıl bir yazım tarzıdır?! Dostoyevski karakterleri öyle bir konuşturuyor ve onların o anda ne hissettiğini bize öyle bir anlatıyor ki adeta onların yerinde hissediyorsunuz kendinizi. Raskolnikov oluyorsunuz, Sofya oluyorsunuz, Katerina İvanovna oluyorsunuz bir anda. Diyaloglardaki samimi ve inandırıcı konuşmalar daha önce hiçbir yazarda hissetmediğim kadar büyüleyiciydi. Kesinlikle herkesin okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
