Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Evren Erarslan
Evren Erarslan
@Evren_Erarslan
87 Senesinin sonbaharında dünyaya gelen Evren, yıllar sonra istemeyerek gittiği okullar neticesinde mezun olmayı başarmış ve " İş Geliştirme Yöneticisi" olarak halen çalışmaktadır.
Endüstri Mühendisi
Lisans
Antalya
699 okur puanı
Ağustos 2015 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Ahmet Büke'nin öykülerinde kaçamadığınız bir alan olur. Genelde oraya sığınmaya çalışırsınız ancak yakalanırsınız. Fakat bu tadı yakalayamadım. Yüklük Büke'nin ilk öykü kitabı olduğunu zannettiğim bir kitaptı. Mevcut tarzından bir miktar uzaklaşmış. Gerçekçilikten de sıkılmış bir havadayken yazılmış bir kitap gibi geldi bana. Arasında 2 öyküyü beğendim. Diğerleri aklımdan silindi bile. Kitabın son kısmında yer alan yazarlara saygı kuşağı hoş fakat benim hiç ısınamadığım bir saygı duruşu. Daha farklı, daha yenilikçi ve yaratıcı yazarlık üzerine yapılan işleri daha çok seviyorum sanırım.
Fourner kendisi ve ailesiyle ilgili alaylı yazılarına devam ediyor bu kitabında da. Fournier iki adet engelli çocuk sahibi bir babayken yaşadıklarını dalgaya alarak yazdığı kitapta, hem duygusal biçimde olayları ele alıyor alt metinde hem de şansızlıkla yaşam negatiflikle yaşamak zorunda kalmak ile ilgili sorunlar yaşayanlara güzel bir seçenek vaad ediyor. Fournier her satırında iç çekerek gülümsetiyor.
Fourner'in ülkemizde yayınlanan bütün kitaplarını aldım, ilk defa okuyorum. Çok sevilen yazarlara karşı bir ön yargı ile yaklaşırım her zaman. Başlarken de bu tedirginliğim arttı. Sorunlu bir baba figürü ve kurban olan aile okuyacağımı zannettim. Ancak birkaç sayfa sonrasında öyle bir aktı ki anılar bitirmeden bırakamadım. Fourner'in inanılmaz keskin bir mizahı var. Bazı acıların üzerini sansürlemeden öyle bir güldürü unsuru yerleştiriyor ki, bu yazar farklı bir noktadan bakıyor diyorsunuz. Örneğin, babanın gerçekleştirdiği toksik ilişkiyi, babanın yorgun olmasına bağlıyor. Çocuk gözüyle farkındalık bu olsa gerek. Baba yorgun ise, baba sorun çıkarmış. Klasik amnezi. Ama anlıyoruz ne yaşandığını. Olanı bir mizahi şova çeviriyor ve asla gülmüyor Fournier. Bu da etkiyi artıran bir unsur. Acının tatlı tebessümü kalıbı sanırım Fournier kitapları için kullanılabilir.
Okur Takip Önerileri
Şermin Yaşar'ı ara sıra kitapların arasında soluklanmak için okurum. Bütün öyküleri benzer tınıda yer almakta ancak hiç hayalkırıklığına uğratmazdı. Söyleme Bilmesinler de Şermin Yaşar'ın karakter yaratımındaki ustalığını da görüyoruz bu sefer. Aslında yine kendi dünyalarında sıkışmış birçok karakterin bir aile (aile olamayan) etrafında kümelenmelerini görüyoruz. Karakterlerin tamamı sevgisiz ve sadakatsiz aslında. Bunun nedeni de coğrafya ve ailevi gelenekler. Toplum baskısını, aile kavramını o kadar iyi anlatıyor ki, alın diyor işte sizin yarattığınız dünyada hiçbir çocuk hiçbir birey mutlu olmuyor. Bırakın kendilerine dünyayı, herkes doya doya sevişsin, sevsin, terk etsin, kendisini tanısın. Birey olmanın da ilk şartını sağlıyor böylece. Bu nedenle Ekrem ve Çiğdem karakterlerini sevdim. Diğerlerini de çok iyi anladım ama ısınamadım. Yaşadığımız çevrede herkesin bir duygu katili olduğunu ve bununla yaşamalarını yediremeyenlerin vicdan adı altında bize rol kestiklerini de anlamış oldum. Şermin Yaşar'a minnettarım. Çok iyi bir iş çıkarmış.
Cem Akaş bu kitap ilk basıldığında ismini yazmamış. 6 büyük yazarın ağzından yazılmış bir kitap olarak basılmış. Yeni basımda bu sefer yazar ismini de görmekteyiz. Cortazar, Calvino, Barthelme, Asimov, Burgess, Borges yazarlarının birer öyküsünü satın alıyoruz gibi hissettiriyor. Cem Akaş bu şekilde ne yapmaktadır nereye varmak istemektedir hiçbir fikrim yok. Ancak yaratıcılık yazarlıkta yeni bir soluk daha getirdiği aşikar. Hikayelerin bağlam olarak aynı dünyada mı geçtiği, aynı bağlamda mı yer aldığını da bilmiyoruz. Hikayelerin kendi içerisinde bile zaman zaman bütünlük oluşturmadığını da görüyoruz. İlginç bir deneyimdi. Farklılık isteyenlere tavsiyedir. Alışageldik bir öykü kitabı isteyenlere pek hitap etmeyebilir.
Ethem Baran ile tanışma kitabım oldu. Döngel dünya gündelik hayattan hikayeler arasında kuş tüyü gibi geziyor. Çokça bozkır, iyi niyet içeriyor. Ethem Baran'ın iyi bir yazar olduğunu düşünüyorum. Ancak o kadar sade ve basit ki konular karakterlerin hiçbirisini hatırlamayacağımdan eminim. (İçerik anlamında ya da yazım dili anlamında değil, durumun kendisinin hiç ilgi çekici bir yanı yok) Türkçe sınavlarında paragraf sorularında kullanılabilecek bir matematik ile yazıyor. Benzer bir hissi Mustafa Çiftçi'de hissetmiştim. Kalem kuvvetli, olayları ele alış biçimi tutarlı ve sade ancak hikayenin kendisi çok zayıf. Hikayenin bir yere varması da gerekmiyor üstelik. Sadece sıradan insanların sıradan hayatlarını incelikli biçimde okumak pek sarmıyor artık beni. Bu tarzdan hoşlananlar deneyebilir. Ben de üst üste olmasa da ara sıra yazarın diğer kitaplarını da deneyimlemek istiyorum.
Paolo Coelho çıldırmış. Enerji meseleleri, din diye diye kafayı yemiş çok açık. Türkiye'den de okuyucuları çok. Onlar da aptal aptal şeylere inanıyor, onlara uygun bir şeyler yazsana denmiş çok belli bu da. O da oturmuş yazmış. Muhafazakar kesimin salyalar akıtarak okuyacağı bir tarzda kitap çıkarmış. Yıllar önce ilkokuldayken Tavuk Suyuna Çorbalar diye bir kitap okutmuşlardı. İnsanlar o kadar vasat ki vicdan geçen tüm hikayelerde duygusal mastürbasyona hemen düşüyorlar. O başlık altında en son hatırladığım 20-25 arası devam kitap getirmişlerdi seriye dönüşmüştü. Sevgili Paolo önce Mete Gazoz dedin, ülkedeki vicdan vicdaaaan diye gezen ablalarımızın aklını almak için ticari bir işe imza attın şimdi de 3-5 dokunaklı laf edeyim, bir öğretmen bir öğrenci yaratayım, Simyacı'da kör göze soktuğum konuyu anlamayan aptallar için biraz daha açayım dedin. Çıkardın kitabı. Yine tuttu. Tutar da. Çünkü etkilenir insan böyle hikayelerden. Yine de senden kötü o kadar çok yazar var ki 1 puan veremiyorum sana karşı. Onlardan bile iyisin bu halde bile. Ah be Coelho. Niye böylesin?
Orhan Veli Kanık'ın şairliğinin haricinde düzyazıda da başarılı olduğunu gördüğümüz öykü kitabında gündelik hayattan hikayeler yer alıyor. Ben çoğu hikayesinde Sait Faik Abasıyanık hikayelerinin esintilerini aldım. Cumhuriyetin ilk yıllarında geçen öykülerdeki alkol içeren hikayeleri şahsen çok seviyorum. Deniz kokusu, alkolün tadı ve dönemin huzurlu yapısında sanki o dönemde beni yeniden var ediyor. Sırf bu yüzden keyifle ilerledim. Bazı şairlerin düzyazıda afalladıklarını gördükten sonra bu derlemede Orhan Veli'ye saygım bir kez daha arttı.
Bir Anayasa akademisyeni olan Murat Sevinç'in öğrencilik yıllarında yaptığı garsonluk mesleğine dair gözlemlerini yazıya döktüğü Hey Garson, mizahi yapısıyla öne çıkan bir kitap. Kendi başından geçen olayları kaleme alan Murat Sevinç, İngilitere'de garsonluğa bakış üzerinden Türkiye özeti de sunuyor. Kendisinin barış akademisyeni olduğunu da belirtmekte fayda var çünkü bolca protokol eleştirisi yer alıyor. Yazarın çoğu konuda haklı gözlemleriyle, birçok edebiyatçıdan daha başarılı yazım yeteneği ile keyif verdi. Birkaç saatlik bir molanızda okunabilecek bir kitap.
Tarık Tufan'ın edebiyatı kullanma biçimini seviyorum. Kelimeleri ve cümleleri gayet güçlü ve vurucu. Benim hep temkinli yaklaştığım yazarlardan kendisi. Özellikle Filistin, müslüman çocuklar ve şükürler üzerine dikkat çektiği konular nedeniyle bana hep din sömürücüsü bir yazar havası var gibi geliyor. Ancak ne zaman bir kitabına rastlasam ve cümleleri arasında gezsem haksızlık ettiğimi düşünüyorum. Şu dini göndermeleri çıkarsak beni rahatsız eden bir kısım da yok. (Rahatsızlık duyduğum konu : sürekli müslüman bebekler üzerinden anlatılan hikayelerin duygu sömürüsüne çok açık olması ve yanlı anlatılması)
Muhafazakarsanız bayılırsınız. Değilseniz de seversiniz.
Çok açık bir yorum yapacağım. Hayatımda John Parkin'in "Sktr et" kitabından sonra (belki de onunla birlikte) tecrübe ettiğim en kötü deneyim. Kitaptaki öneriler o kadar sığ ki. Yüzünüzü yıkayın, humus yiyin falan diyor. Cidden bunları söylüyor. Diğer öneriler ve teoriler hepsi bu sığlıkta. Bu kitaba olumlu yorum yapan vasat kitleye şaşırmıyorum. Zaten popüler olan her şeyin vasatlığı ve kalitesizliği bellidir. Ben sadece bu önerileri hayatında ilk defa duyan kişilerin bu yaşa kadar nasıl yaşadıklarını neleri sorguladıklarını merak ediyorum. Aslında sinirlenmeme gerek yok ama binlerce insanın "rahatla ya, kasma bu kadar, ben de intiharı düşünüyordum, gece hava çok güzel bir hava al" minvalindeki öğütlerine bu denli olumlu yorum yapması çok korkunç. Bomboş hayatları olanlar için belki iyi bir kitaptır ama birazcık kafanız çalışıyorsa aşırı aptallık içeren metinler bütünü. Özür dilerim bu denli ağır yargılamalarım nedeniyle. Vakit kaybı. Başladığımı bitirme takıntım nedeniyle ve boş vaktimin çokluğu nedeniyle ben ettim ama siz etmeyin.
Sema Kaygusuz adından söz ettirmiş ancak benim uzak durduğum bir yazardı. Görüşlerinin sığlığı, ifşacı yapısı, okurunu linçlettirmesi gibi skandal "boomer" tavırlara sahip sıkıcı bir yazar olan (kanaatimce) Sema Kaygusuz, edebi alanda bu özelliklerinin aksine gayet okunabilir metinlerin yazarı olarak aklımda kalmıştı. Bir kez daha kendisine şans vermek istedim. Sanırım yanlış bir kitap seçtim. Yazarlığa ilk başladığı zamanlardaki metinlerini toparlayarak bir araya getirdiği kitabında, bir şeyler anlatmaya çalışması (bir derdi olan) fakat suya sabuna karışmadan sıkıntılı konuların kenarından geçmesi şu anki karakterini de gösterecek öykülere imza atması beni çok içine çekmedi. Bir sağcı profili çizmesi zaten beni uzaklaştıran durumdu ancak emin oldum ki genç kuşakları yakalayamayacak. Sadece belli muhafazakar kesime hitap edeceğini düşünüyorum.
Muhtelif Evhamlar Kitabı ile iyi bir çıkış yakalayan Ömür İklim Demir, öyküden devam etmeyip bir roman ile karşımıza çıkmıştı. Kum Tefrikaları, bence Türk edebiyat tarihinde adından söz edilmesi gereken bir romandı. Hazırlanışı, içerdiği bilgileri, kurgusu ve kelime seçimleri olsun birçok alanda roman budur dedirtebilecek bir işti. Mutedil Dalgalı ile tekrar öyküye geri dönen yazar, ilk öykü kitabından farklı olarak yazma üzerine kafa yormuş. Yazma deneyimi ile birlikte alışıldık tekdüze yazılardan saparak farklı tekniklerle dinamizm kattığı öykülerini tek kitapta toparlamış. Bu akıl oyunları ve yazı "trick"lerini seviyorum. Yekta Kopan, Murat Gülsoy gibi yazarlarda sıkça gördüğümüz biçimsel farklılıkları kendine özgü biçimde aktarmış. Öykülerin kimisinde etkiyi artırırken kimisinde bana göre vurculuğu düşürmüş. Hikayelerde genel olarak bir buhran, intihar ve depresyon hakim. Romanında rastladığımız bazı karakterlerin yansımaları öykülerde de mevcut. Karakterlerin geçmişe öykündüğünü anlayabiliyoruz. Eski güzel Türkçe ile konuşan şık giyimli yüksek mertebeli insanların depresyon hikayelerine tanık oluyoruz çoğu zaman. Ara vererek bitirdiğim bir kitaptı. Geneli ile ilgili tam bir atmosfer aktarımı yapamıyorum ancak beni kitabı okumaktan alıkoyan bir öyküsü bulunmuyor. Yeni kitaplarını merakla beklemekteyim.
Uykusuz dergi ve KALT'tan tanıdığımız Erman Çağlar'ın üçüncü O Sırada kitabında, yine günlük hayatta karşılaştığı durumlara hiçbir şey yapmak istemeyen bir adamın, hiçbir şeye dokunmayan hikayelerinin mizahi anlatımını görüyoruz. Herkesin seveceği tarzda değil tabii ki. Tanımayanlar için videolardan başlamaları daha tavsiyedir. Sevenleri için de ek bir yorum : Erman'ın apartman sakinleriyle olan savaşında aynı saftayız. Evde oturup 6 bira içmesine çok karışılıyor ve tatil günlerinde lütfen bir yerlere götürmeyin şu adamı.
Halil Cibran'ın bazı kavramlar üzerine kısa kısa notlar aldığı bir kitap Meczup. Genel itibari ile karamasar bir yapıda, bir anlam arayışında ilerliyor. Kutsal kent, çarmıhtaki adam gibi düşünceler içeren öyküleri ilahi güç arayışı ve anlamlandırma üzerine aslında kitabın tümünde yer alan durumu özetliyor. Bana fazlasıyla ortadoğulu geldi kitap. Bu kadar acının içerisinde bu kadar değişken olmasına rağmen hala asırlar öncesindeki din, ilah, tanrı yöntemleri arayan bir toplumdan bu denli bir özet çıkması şaşırtmadı. Halil Cibran'ı özel kılabilecek bir şey bulamadım. Diğer kitaplarında belki anlarım.
