İnsanlar şimdi hiç olmadığı kadar arayış içinde. Kendilerini dünyanın efendisi zanneden ''yoksulların'' altında, kendi benliklerini arama çabası boşunadır. Doğu ve Batı arasında kalmış her insan ister istemez buhran içinde sıkışıp kalacaktır. Kendi benliğinden kopup batının o sahte ihtişamlı hayatına atılmak ve orada kaybolmak, yaşadığı topluma bir ihanettir. Doğu ve Batı arasında ki hayat tarzını sentezlemeyi başaran insan ruhsal olarak hayatta kalabilir. Laboratuvarın içinde her şeyi en ince ayrıntısına kadar araştıran, çözümleyen ve analiz eden insan, özünde var olan maneviyatı hiçbir zaman ortaya çıkaramayacaktır. Materyalist düşünceye hapsolmuş bir insan, dünyanın türlü nimetlerini ve canlılarını kendine bir düşman olarak görecektir. Doğayı alt etmeye çalışmak, insanlar arasında üstünlük savaşı vermek, bastığı topraktan tepesinde parlayan güneşe kadar olan cisimleri yoktan var olduğuna inanmamak, kendi benliğine bir düşmanlık etmekle aynı hatadır. İnsanlar ruhunu maddenin bir parçası olarak nitelendirmeye devam ettiği sürece, içinde var olan bilinç üstü ruhsal gücü hiçbir zaman keşfedemeyecektir. Peyami Safa'nın da söylediği gibi: ''Bırak şu maddeyi, boğ şu ölçü dehanı, doy şu fizik ve matematik tecessüsüne, kov şu kemiyet fikrini, dal kendi içine, koş kendi kendinin peşinden, bul onu, bul kendini, bul ruhunu, bul, sev, bil, an, gör, kendi içinde gör Allah'ını''.
