"Tu dizanî... Dinya guharî; hêvî, daxwazî, evîn, ecibandin... guherîn."
"Biliyor musun... Dünya değişti; umut, dilek, aşk, beğenmek... değişti."
Şeyh dedi ki: Aşk dininde
Bir alışveriş var ki "Karşılıklı kabul" derler ona.
Denk olmak şartı yerine gelmese de caizdir,
Alıcının ve satıcının şartı kabuldür.
Dengbej dili
Ellerini koy sözün yüreğinin üstüne. Hissettin mi o sıcaklığı, yakıyor değil mi ellerini? “Neden?” diye sordum bilenlere. Sözün yüreği neden bu kadar sıcak? Dediler ki “Sesin izini sür”. Dediler ki “Sorma bize, dengbejlere sor, onlar anlatsın”… Ya dengbejlerin dili yara bağlamışsa? Kim anlatır tarihin yaşadıklarını?
Okur Takip Önerileri
Adım, Hasankeyf. 12000 yaşındayım.
Henüz Asurlular yokken, Urartular yokken, Sümerler, Babilliler, Gutiler, Hurriler, bunların hiçbiri yokken ben vardım.
Daha İbrahim doğmamışken, Zerdüşt doğmamışken, Yunus, Musa, İsa ve hz Muhammed doğmamışken, ben vardım.
Avesta yokken, Tevrât yokken, İncil ve Kur’ân yokken, ben vardım.
Gördükleriniz içinde
Kör körün ardına düşerse, uçurumdan yuvarlanır...
Ben kör , o kör , Heme zaten alemin körü, Mıgo ise nefsinin ve bedeninin körü... Bizim durumumuz ne olurdu ?
Dicle' yim ben.
Dicle' nin sesi,
...
Kederim ben; ölüm, Botan ahalisinin alnında yazılı.
Mutluluğum ben; hasret, ocağını terk edenlerin ardına düşen.
Sevdayım ben ;sevgi yıllarından, asırlardan
İnsan ve medeniyetlerden artakalan.
Dicle ne söylüyor? Kulak verin Dicle'ye, dikkatli, derin derin. Söyleyin, Dicle ne söylüyor, hangi kelimelerle neyi anlatıyor?
Ben Dicle'nin dengbêj'i, size söyleyeyim, ses, ölülerin, kaybolmuşların ve unutulmuşların sesidir ve Dicle onların hüzünlü türküsünü söylüyor.
Baz'ın çığlığını duyuyor o zaman, "Kevok!.."
Kevok... evet, Kevok o. O, Kevok. "Kevok!.."
Baz haykırıyor, iki kişinin arasında, ona
ulaşmasını engelleyen iki kişinin. Kevok derin,
çok derin bir sevgiyle, gülümseyerek bakıyor
Baz'a. Gülümseyerek mi?
Kevok yüzündeki ağrı
nedeniyle gülümseyip gülümsemediğini
bilemiyor, ama Baz'a gülümseyerek
bakmak istiyor.
O anda başka bir patlama sesi duyuluyor.
Kevok, o kıvılcımı görüyor. Kıvılcımla birlikte
başka bir ateş, bu kez boynuna düşüyor. Koyu,
sıcak bir şey akıyor boynundan. Bir süre ayakta
duruyor öyle, sonra birden sırt üstü devriliyor.
Düşmeden önce başka bir patlama sesi
yankılanıyor.Kevok toprağın üstünde, otların arasında
uzanmış aya ve yıldızlara bakıyor artık hiçbir
şey göremeden, hiçbir şey hissedemeden, hiçbir
şey yaşayamadan
"Ülkemizi kara bulutlar sarmış" diyor tane tane ve yumuşak bir sesle devam ediyor, "atalarımızın toprağı karanlık bugün, karanlığın perdesiyle örtülmüş. Ufuklar, gök karanlık, pınarlar, ırmaklar kurumuş, kuyular, sarnıçlar tıkanmış, dorukları bembeyaz dağlarımıza giden yollar tutulmuş, evler, köyler, şehirler yuva olmuş baykuşlara. Ülke yalnız bugün, biz yalnızız, insanlarımız arkasız, neşeyi, sevinci, aşkı, sevgiyi unutmuşlar... Hayatın ve dünyanın bütün güzelliklerinden, zenginliklerinden, mutluluklarından hissesiz kalmış insanlarımız boynu bükük halde bizi bekliyorlar Kevok, bizi bekliyorlar..."
Önümüz karanlık Jîr, farkında değil misin?"
"Ama aydınlık bu isyanın arkasında Kevok, zincirler orada, ülkemizin dağlarının yücelerinde kırılıyor... Ama güçlü ol sen, bütün istediğim bu."..
Öyle yıkma kendini,
Öyle mahzun, öyle garip...
Nerede olursan ol,
İçerde, dışarda, derste, sırada,
Yürü üstüne - üstüne,
Tükür yüzüne celladın,
Fırsatçının, fesatçının, hayının...
Dayan kitap ile
Dayan iş ile.
Umut ile, sevda ile, düş ile
Dayan rüsva etme beni.
Seni bağırabilsem seni,
Dipsiz kuyulara,
Akan yıldıza,
Bir kibrit çöpüne varana,
Okyanusun en ıssız dalgasına,
Düşmüş bir kibrit çöpüne.
Yitirmiş tılsımı ilk sevmelerin,
Yitirmiş öpücükleri,
Payı yok, apansız inen akşamdan,
Bir kadeh, bir cıgara dalıp gidene,
Seni, anlatabilsem seni...
Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini.
