Kişi bir erkek olarak eşi için, "Sadece benimle insan insana konuşabilir," derse bir hapishane yaratır ve bunun bedelini kendisi, karısı ve çocukları ilişkilerindeki sığlık ve fakirlikle
öder. İlişkideki esas zenginliğin kaynağı kadın ya da erkek olmada değil, kişinin insanlığındadır. İnsanlığını elinden aldığın
andan itibaren kişiyi kör bir kuyuya savurursun. Bu kısır döngü içinde anlamlı bir hayat nasıl devam edebilir?