Ustalığı konusunda hiç bir açığa yer bırakmayan eşsiz yazar Zweig'in intihar etmeden hemen önce kaleme aldığı son kitabı..
Bunu bir nevi bir veda mektubu, zihninden geçen son düşünceler, son hatıra olarak düşünebiliriz.
Ruhsal çözümlemeleri bu kadar iyi yapan, yaşayan ve yaşatan sevgili Zweig bu kitaptan sonra sana olan hayranlığım bir kat daha artmış bulunmakta...
Spoiler vermeden birkaç şey söyleyecek olursam;
Satranç bir insanın bedensel ve ruhsal anlamda sınırları nasıl zorlanır, neleri yaşayabilir gözler önüne sermiş adeta...
Bana kalırsa bir nevi insanın kendi içindeki kendisiyle çatışmasını anlatılmakta;
Ya boşluğa mahkum olsanız bile ona tahammül etmeyi öğrenmek ya boşluktan kurtulmak için zihnin mucizevi işlemlerini kullanmak ya da boşluğun akıntısına kapılıp benliğini unutmak...
Hepsini unutun Czentovic olun bu hayatta...
Çünkü Czentovic gibi olanlara güzel Bu hayat;Basit, sığ, durağan, ezbere...
Onlar sen sustun diye kazandıklarını, sen durdun diye seni geçtiklerini düşünür. Sen kendi içinde bilmem kaçıncı savaşını verirken, onlar kendileriyle yüzleşmeyi akıllarının ucuna bile getirmemişlerdir. Ve sen kaybedersin, onlar kazanır...
