Hayatımın nehri bilmediğim iç denizlerde kayboldu.Düş şatomun etrafında bütün ağaçlara sonbahar gelmişti.Bu değirmi manzara ,ruhumun başındaki dikenli taçtır.
Ruhum gizli bir orkestra;bilemediğim çalgılar çalınıyor,kemanlar ve arplar,kudümler ve davullar içimde yankılanıyor.Kendime ancak bir senfoni diyebilirim.
Yaşamayı beceremeyişime deha dedim,alçaklığıma ise incelik.
Sahte altınları takıp takıştırmış bir Tanrı olarak,kendimi çiğ renklere boyanmış mermer taklidi kağıttan bir sunağa koydum.
Ama ne kendimi kandırabildim,ne de ...kendi kendimi kandırdığımın farkında oluşumu.
Sayfa 381
Okur Takip Önerileri
İçimdeki bu kıpırtısızlıkla hayatım giderek tekdüzeleşti,uğraşlarımın ve olayların çeşitliliğine rağmen günler öne çıkan bir şey olmadan peş peşe diziliyor,bir ağacın yaprakları gibi yeşeriyor ve sararıp gidiyorlardı.
Sayfa 10
Olağanüstü Bir Gece
Hiçbir yere tutunmadan,hiçbir yerde köklenmeden,akan suyun üzerinde kayar gibi yaşıyordum ve bu soğuklukta ölü,cesedimsi bir yan olduğunu gayet iyi biliyordum;gerçi henüz çürümenin kötü kokan soluğu hissedilmiyordu,ama umarsız bir donukluk,acımasız,soğuk bir duygusuzluk yerleşmiş,yani bedensel anlamda gerçek ölümün ve çürümenin dışarıdan da görüldüğü aşamanın eşiğine gelmiştim.
Katarsis
Vakit geçiyordu her bir saniyesini acıyla hissettirerek.surekli uyku halindeydim ama acı uyumama engel oluyordu.Cektigim acının tarifiyle tanrıya yalvariyordum,ne olacaksa bi an önce olsun istiyordum.bir meydan okuma..ya al canımı ya da iyileştir acı çekmeme müsaade etme.ama olmuyordu.aciyi tüm hicligimle duyumsamaya devam ediyordum.yataktan kalkmiyordum.yoõ kalkamiyordum.yahut kalksam da ne olacagina dair hislerim kalkmama engel oluyordu.gozlerimden yaşlar akıyordu.Acilarimin dışa vuruş haliyle
Gecenin rengi üstüme cokuyordu.bu durum yalnızlığa daha iyi alismami sagliyordu.Yalniz olmaktan mutluluk duyuyordum sonra mutluluğumu garipsiyordum.dusunsmeye başladıkça her şeye aynı duyguları beslediğimi farkediyordum.mutlu olamıyordum.hic bir şey beni mutlu etmeye yetmiyordu.uyumak,uyumak dışında.ben de kendimi acılar içinde sevgili uykuya bırakıyordum.ve katarsis
Garip,uyuşukluğa benzer bir kayıtsızlık duygusu yavaş yavaş benliğini sardı.
Sayfa 241
Sanki bozkırda bir tipide yolumu kaybetmiş gibiyim.
Sayfa 215
Tanrı bizi dostlarımızdan korusun,düşmanlarımızın hakkından nasıl olsa geliriz.
Sayfa 214
