“İnsanoğlunun gözü hiç doymaz, ne kadar çok versen o kadar çok ister” denirdi hep. Sanki kötü bir şeymiş gibi. Oysa insanoğlunu diğer türlerden ayıran, sahip olduklarıyla yetinen hayvanlara üstün kılan da bu özelliği değil miydi?
Bu sözler “İnci” kitabını çok iyi anlatmaktadır. İnsanoğlu kendi karanlık, olumsuz zihnine bir kez hapsolduğun da onun esiri olur. Bu karanlık zihinde yok olup gider. Zincirlerini kıramaz. Halbuki herkesin hakkı değil mi? En iyi giyisileri giyinmek, en güzel yiyeceklerden tatmak, çocuğunu en iyi şekilde büyütmek. Bu bile bazen fazlasını istemek olabilmekte…
