Ağlamak, uğradığımız felaketlere karşı vücudumuzda kalan son kuvvetin bir feryadıdır. Ağlayamadığımız zamanlar, bizde o gücün de mahvolduğu zamanlardır ki, onun yerine geçen etkili bir sessizlik en şiddetli hüzün gözyaşlarından daha yakıcıdır.
Her akıllı insan hayatın güzel bir şey olduğunu amacının da mutlu olmak olduğunu bilir, ama sonra yalnızca aptallar mutlu olur. Nasıl izah edeceğiz bunu?