İnsanlara bakıyordum. Her mevsim birbirlerini sevmek için yaratılmış bu bazen meyus bazen şen, bazen gürültücü bazen melankolik geçip giden hiçbirisinin kendisi gibi sakalları büyüyen kendisi gibi gülen kendisi gibi sevişen bir mahluku öldüremeyeceğini bu mahkeme salonunda nesli tükenmiş bir insan numunesi olduğunu düşünüyordum, hiç kimseye ama hiç kimseye kendisinin her hususta eşi bir mahluku öldüreceğini isnat edemiyorum.