sekhmet
@_sekhmet
ruh ve zihin dili edebiyatı
bursa
14 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
168 syf.
·
Puan vermedi
·
8 günde okudu
Hiçbir şey duymamak, hiç kimseyi görmemek, unutmak istiyordu.
Okur Takip Önerileri
Bir ananın rahmine düşen bir ruh gibiydi. Kelimeler zihnime üşüşmeye başladığında boğazımı kaplayan pürüzlü tabaka, gözlerime çiseleyen yağmur ve ansızın kendimi bulduğum bambaşka bir dünya.. Bu kitabın yıllar önce zihnime nasıl ekildiğini bire bir hatırlıyorum. Harfleri ruhuma gömüp gözyaşlarımla suladığımda bana sunduğu cümleleri bire bir hatırlıyorum. Bir ruh düştüğünde zihnime ve o yaşadığında, soluk aldığında durmam imkansızdı. Her bir kelimenin ardından bir cenaze düzenledim. İnsanlardan kaçtım. Kollarım kıpırdayamaz hale gelene dek yazdım. Görüntülere engel olamadım. Kendi cümlelerimle kendimi parçaladım. Ama hissettim.. Şimdi üzerinden aylar geçti. Artık beni duymadıklarını biliyorum. Kalemimi çatlattım. Şimdi yeniden alıyorum elime; öne kesecek, kanatacak biliyorum. Kanatacak ama zamanla da iyileştirecek sadece, kanım mürekkebe çoktan karışmış olacak.
Dünya üzerindeki hiçbir olay, hiçbir şey beni şaşırtmıyor. Hissiz, şuursuz, duygusuz biri oldum çıktım.
Kedi kadının yanındaydı,
Kadın gecenin yanındaydı.
Kedi gitti geceye değdi,
Karardı,
Döndü kadına değdi.
Bir kadın portresi belirdi;
Elinde siyah bir gül vardı,
Kucağında kırmızı bir kedi.
Eğer birisi, bir ayağı benim yolumda, diğeri başka yerde yürümek isterse ondan ayağını benim yolumdan çekmesini isterim.
İnsan bekler, bekler, bekler; şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür.
Benim anlatmak için çırpındığım gecelerde,
siz yoktunuz.
