Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
Gamze
Gamze
@_sessizokur_sessiz_okur_
471 okur puanı
Temmuz 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Meczup
“Bana nasıl delirdiğimi soruyorsunuz diyerek başlar yazar kitaba ve ilk hikayesini şöyle sonlandırır: Deliliğimde buldum özgürlüğü de güven duygusunu da; yalnızlığın özgürlüğünü ve anlaşılamamanın verdiği güven duygusunu, çünkü bizi kim anlarsa bir parçamızı kendilerine köle ederler.”
Düşünceler, duygular üzerine yazılmış bir kitap. Umutsuz bir insan tablosu. İsyan edilen bir yaşam ve ölüm isteği konu edilmiş. Kısa olması bir çırpıda bitmesini sağlıyor.
Alıntılar:
“Ben senin gibiyim, ey Gece, sabırlı ve tutkulu; çünkü göğsümde yatar bin ölü aşık, solmuş öpücüklerin kefenlerine sarılı.”
“Öyle kimsesiz kaldı ki neşem sonunda öldü.”
“Çok geçmeden yalnızlığa dayanamadı ve öldü sevincim.”
İnce Memed... Küçük, cılız ama yüreği kocaman olan İnce Memed...
Herkesin başlamaya bir türlü cesaret edemediği veya okumak için en uygun zamanı kolladıkları, Yaşar Kemal'in Çukurova'yı anlattığı o eşsiz serisi.
Bir küçük köylü gencin ağalık zulmü ile mücadelesi. Bu zulme baş kaldırmış, Değirmenoluk köyünün genci, Döndü ve İbrahim'in oğlu İnce Memed. BU yapılanlara daha fazla dayanamadı. İlkin kaçtı. Çok sürmedi bu kaçış ama bu onun için büyük bir şeydi. Döndüğünde zalim Abdi Ağa anasıyla kendine çektirdi. Aç kaldılar, garip kaldılar ama Memed düşüncelerinden vazgeçmedi. Sonra iş sevdiği kadına geldi. Bu sefer daha fazla dayanamadı Memed. Aldı Hatçesini kaçtı. Ama yakalandılar. Memed gözünü kararttı, vurdu oradakileri. Çünkü kafasına koydu bi kere özgür olmayı, kimseye hakkını yedirmemeyi.Dağa çıktı. Eşkiya oldu. Ama öyle bilinen zalim eşkiyalardan değil. İyi yürekli, fakir fukaranın dostu bir eşkiya. Dağda çok çile çekti ama güzel tanıdı. Mücadele edilmez dedikleri adamlara kafa tuttu, onları alt etti. Çukurovanın'nın dört bir yanında adı nam saldı. En son gözünü karartıp Hatçesini de jandarmaların elinden kaçırdı. Ne ayazlar çektiler, ne yerlerden kaçtılar. Ahh Hatçe. Vahh İnce Memed' in garip Hatçe. Gün yüzü görmemiş, çocuğuna doymamış Hatçe...
Bir çatışmada Hatçesini kaybetti Memed. Abdi Ağa'yı da vurdu. köylüleri ağa zulmünden kurtardı. Ektikleri toprak kendinindir dedi. Kendi de kayıplara karıştı.
Abdi Ağalar oldukça İnce Memedler de hep var olacaktır...
Karşınızda Hüseyin ve Rabia'nın oğlu olarak 2 Nisan 1911'de Adana'da doğmuş olan Mustafa İNAN var. Küçük yaşta damdan düşmüş ve bunun hassaslığını ve halsizliğini de ömrü boyunca bünyesinde taşımıştır. Hatta zaman zaman babası ona "bundan adam olmayacak" bile demiştir. Ama o çalışmış çabalamıştır. Okulda öğretmenlerin öğrencilere öğretemediğini o arkadaşlarını tıpkı bir öğretmenmiş gibi öğretmiştir. Aslına bakılırsa ileride ne olacağını taa bu zamanlardan belli etmişti. Kitabın her sayfasında hayranlıkla, tatlı şaşkınlıklarla ilerlediğiniz bir hayat. İşte o halsiz, kırılgan çocuk büyüyor ve hem iyi bir mekanikçi (o parasızlığa rağmen) hem çok yönlü bir okuyucu hem de milletine her daim hizmet etmek isteyen bir bilim adamı. Öğretmeyi paraya tercih eden, evinden okuluna yürüyerek giden, doğum yapan karısını hastaneden borç para ile çıkaran Mustafa İNAN. Herkesin dilinden anlayan. Mustafa İNAN, yurtdışında doktora yapan ilk Türk bilim insanıdır. Kal demelerine rağmen o, ülkesini tercih etmiş ve yurda dönüştür. Öyle ki Türkiye'de tedavi olmak istemişse de o Almanya'ya gitmek zorunda kalmıştır. Vefatı da büyük hizmetler yaptığı ülkesinde olmamıştır. Tedavi gördüğü Almanya'da olmuştur. Türk bilimine sayısız katkıları olan büyük ustanın hikayesi. Kitabı bitirdiğinizde önce kendinize "ben neden bu kitaba geç kaldım ", diyorsunuz. Daha sonra da neden 100 Temel Eser içinde yer aldığını anlıyorsunuz. Tabii ki bu satırlar bir de Oğuz ATAY'ın kaleminden çıkınca daha da eşsiz bir hal alıyor. Şiddetle tavsiyedir arkadaşlar. Geç kalmadan okuyun, okutturun... İki ustayı da saygıyla anıyorum.
Okur Takip Önerileri
Yine bir Oğuz’cuğum Atay klasiği. Ona hayranlığım her geçen gün artıyor. Kitabı okurken her satırın altını çizmek istedim. Kitabı o kadar sevdim ki galiba yemek istedim. O kadar güzel ve kıymetliydi. Ama Oğuz Atay okumak kolay iş değildir. Onun kitapları uzun yolculuklar gibidir. Uzun ve meşakkatli. Tehlikeli Oyunlar yazarın okuduğum ikinci kitabı. İlk Tutunamayanlar’ ı okumuştum. Onu da nasıl beğendiğimi anlatamam. Kavraması oldukça güç bir kitaptı. Bilinçakışı yöntemi ile yazılmış. Karakter kendi kafasındaki dünyada yaşıyor. Hep anlaşılmamaktan yakınıyor. Tıpkı Selim Işık gibi. İsmi gibi-Hikmet Benol- o da kendi benliğini arayan biri. Turgut Özben’ in Olric ile konuştuğu gibi o da albayı ile konuşuyor. Onu albayının anladığını düşünüyor. Kitabın ortalarında ölmek istemiyorum, herkesin burnundan getireceğim derken, kitabın sonunda “artık ölmek istiyorum, her şey birbirine karıştı albayım”, der her şey biter, o da tutunamamak sorununa gömülür ve ordan çıkamaz ve Hikmet Benol ölür. Kitap biter bu sefer de okurun sorgulaması başlar.
Not: kitapta bir yer var. Orada yazar belki de Mütercim Arif ile kendini kastetmiştir. “O ileride anlaşılacağını ve belki de öldükten sonra şöhrete mazhar olacağını düşünmüştü. (s. 285) Oğuz Atay’ da yaşarken anlaşılmamış, öldükten sonra anlaşılmış ve değeri bilinmiştir. Herkes Oğuz Atay’ ı tanımalı ve okumalı. Saygıyla...
Kitabın son sayfasında nerde bunun devamı diye çığlık atmak istedim. Orda bitmemeliydi. Gerçekten yapan kim o açıklanmalıydı. Bir süre etkisinden çıkılmayacak bir kitaptı. Baştan beri bilinen işlenecek bir cinayet ve engel olmayan bir topluluk. Sonu çok dehşet verici. Cinayetin hiçbir ayrıntısı atlanmamış anlatılırken. Yazarın diğer kitabı olan Yüzyıllık Yalnızlık kadar kapsamlı olmasa da bu da uzun süre akıllarda kalacak bir kitap. Tavsiye edilir. İyi okumalar.
Yazarın hayatını bilenler için daha acı bi kitap. Yazar olayları eşine anlattıkça siz de yaşadığı olayları hatırlıyorsunuz. Kitabı okurken göz yaşlarıma hakim olamadım ve canımı en çok acıyan yeri sanırım s. 129’da geçen “ihtiyarlayacağımı kim söyledi? Ben hep genç kalacağım,” dediği satırlar oldu. Çünkü yazar yaşlanmadan, 41 yalında vefat etmiş.
Okuduğum farklı kitaptan biriydi. Başta tekdüze gibi gelip, sonra noluyor ya falan dediğim bir kitap oldu. 4 farklı karakter anlatımı. Bazı yerlerde kafanız allak bullak oluveriyor. Hayal gücü oldukça geniş bir yazardan çıkmış olduğu belli. Çoğu yerde şaşırıp kaldım. Ama beni keyiflendirdi. Sonu da oldukça şaşırttı. Sırf sonu için bile kitap okunabilir. Arkadaşlarıma ikilemeden tavsiye edeceğim bir kitap daha oldu.
Okuyun, okutun bu kitabı.
Ferit Edgü, 1964 yılında Hakkari’nin Pirkonos köyünde öğren olarak yaptığı askerliği nedeni ile bir otobiyografik özellik taşır.
Karakter nasıl olduğunu anlamadığı bir şekilde kendini doğuda bir öğretmen olarak kendini bulur. Kendini kaybetmiş, kaybolmuş bir kişinin kendini arayışını okuruz. Dilini hiç bilmediği bu yerde hem onlara kendi dilini öğretir hem de onların dilini kendi öğrenir. Ve şöyle geçer kitapta; ‘hem öğretmen hem öğrenci olduğunu unutma’ der kendine karakter. Okur da aslında bir öğrencidir, der. Burada çaresizliği yenmek isteyen biri vardır. Öğrencilerine yanlışlarını silmeden ilerlemeyi, ilerde onları görüp, düzeltmeyi öğretir. Gerçek mi düş mü olduğu ü anlamadığı bu geliş şekliyle sonlanır onun öyküsü.
‘Hayatım, hayatımın romanıdır,’ der Selimciğim Işık. Hayatının her döneminde anlaşılmak isteyip de anlaşılmadığından, onu olduğu gibi kabul etmeyip bir kalıba sokmak istemelerinden yakınır ve ölmeyi böyle yaşamaya tercih eder.
Ve baş kahramanızın dostu Turgutçuğum Özben, yaşarken arkadaşına ve kendine geç kalmış bir dost. Onun ölümüyle hem arkadaşını hem de kendi ÖZBENliğini bulmak için uzun bir yolculuğa çıkar.
Evet şimdi asıl soru şu tutunamayan veya tutunamayanlar kim? Ömrü boyunca anlaşılmak isteyen Selim Işık/ Selim Işık’lar mı? Yoksa geç kalan Turgut Özben/ Turgut Özben’ler mi?
