Mehmet
@adiguzelmf
Okur, gezer..
E-Ticaret Uzmanı
Mekatronik
Niğde
12 Mart 1991
80 okur puanı
Ocak 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bir kitap okudu
Bir kez yaşayan bir daha asla ölmez
Okur Takip Önerileri
Mehmet tekrar paylaştı.
ruhla bedenin birbirinden ayrılması için ille ölmek gerekmez. insan yaşarken de ruhuyla bedeni birbirinden ayrılabilir. ama asıl sorulması gereken soru, ruhla bedenin ölmeden birbirinden ayrılmasının mümkün olup olmadığı değil, bu ikisinin nasıl olup da tekrar birleşebildiğidir.
Sayfa 111Kitabı okudu
Hayatımızın ikinci bölümünde açığa vurduğumuz mizacımız, çoğunlukla öyle olsa bile, her zaman başlangıçtaki mizacımızın gelişmiş veya solmuş, güçlenmiş veya yumuşamış şekli değildir; bazen de tamamen zıt bir mizaç, adeta tersyüz edilmiş bir giysidir. Cottard, çekingen tavrı, aşırı utangaçlığı ve sevecenliğiyle, gençliği boyunca kendisine hayran olan Verdurin’lerin evi hariç her yerde, sürekli alaylara maruz kalmıştı. Kendisine buz gibi bir tavır takınmayı öğütleyen, acaba hangi hayırsever dostuydu? Edinmiş olduğu önemli mevki, bu tavrı takınmasını kolaylaştırdı.
Nasıl ilginç olsun? Suç işlemiş ama vicdan azabı çekmiyor. Ben olsam tersini yapardım. Kendi mahkûmumun öyküsünü anlatırdım. Namuslu bir ailenin çocuğu. İyi eğitim görmüş. Aşk. Kıskançlık. Tek bir nedene bağlı olmayan bir suç. Ayrıca pişmanlıklar, pişmanlıklar, bol bol pişmanlık. Fakat insanların yasaları acımasızdır: Ölmesi gerek. İşte bu noktada ölüm cezası sorununu işlerdim. İşte böyle!
Hayal kurmadan ya da baktığınız bir nesneye hayallerinizi katmadan –ki o sizden bir şey katmaktır– resim yapamazsınız belki. Yalnızca hayal kurarak bir tabloyu bitirmeniz ise imkânsızdır. Bir besteyi ya da sinema filmini de. Eninde sonunda hayal ettiğiniz sanat eserini ‘yapmanız’ gerekecek. Bir sanatçının dünyaya söyleyeceği sözü hayal etmesi yetmez. Söylemesi, onu gerçekleştirmesi gerekir. Uçsuz bucaksız hayallerinizi, kanınızı tutuşturan duygularınızı ancak o zaman bir ‘söz’e dönüştürmüş olursunuz. Bir romanla haykırırsınız dünyaya. Bir tiyatro oyunuyla. Picasso gibi Guernica adlı bir tabloyla. Ya da müthiş bir filmle.
Yolun neresinde olursanız olun, anlatmak için anlamak gerekir. Hayatı anlamak. İnsanları anlamak. Coğrafya parçalarını tanımak. Suyu, güneşi, ateşi duyumsamak. Ama anlamak için de yoklamak. Parmak uçlarınızla. Belki de yapınız gereği, gözleri açık, ateşin içine dalarak…
Anlamak ve anlatmak, yolun başında olanlar için de çok önemli. Çünkü küçük hikâyeler ya da roman yazmaya heveslenen çocuklar ve gençler, edebiyat eserlerinin bütünüyle hayal ürünü olduğunu sanıyorlar.
Kitaplar, yazarlarının hiç bilmediği, hiç gitmediği yerlere ulaşırlar. Sayfaları açıldığında, kanatları da açılmış olur çünkü.
Sayfa 1