Nasıl ki ressamlar ölüp gittiklerinde resimlerini geride bırakıyor nasıl ki yazarların kitapları bu dünyada anlamlı birer eser olarak kalıyor, bizim de ölüp gittikten sonra unutulmamak için bir şeyler yapmamız gerekiyor. Düşünüyorum da öylesine gelip öylesine değersiz ölüp gitmemeliyiz. İlla kitap yazmamız gerekmiyor ya da bir resim sergisi açmamız da, güzel izler bırakmak da bir imzadır. Mesela kitap hediye etmek. Birine hediye bir şey bırakmak da sen öldükten sonra anılmana güzel bir sebep değil mi? Ben öldüğümde bile yok olmak istemem. Yok olmak, hiç doğmamış, hiç kimsenin kalbine dokunmamış olmak çok üzücü. Bu yüzden birileri kütüphanesine baktığında size ait bir hediye kitap gördüğünde sizi anmalı. Ya da hediye edebileceğimiz başka eşyalar, ya da kalbine dokunduğumuz çocuklar.. Öldükten sonra da yaşayalım demek istiyorum aslında. Ne güzel yazmış George Orwell; İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
#kalemimden
İnsan, ardında tek iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakmadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük
bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
Bin Dokuz Yüz Seksen Dört
İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
1984 - 
George Orwell
"İnsan , ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra , geleceğe nasıl seslenebilirdi?"
İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kâğıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
Aşkın meali ilk düşünü
Seninle kurup cenneti dinlerken...
Beklemek inanmak sevdaysa bilki
Sabrında en güzel kıyametindeyim...
Adsız bir özlemin
Faunasına kapılmadan
Kapışıyorum her bir yandan
Sinsi sinsi beni gözüne kestiren
Duvardaki saatin akrep yılanıyla...
Şairce olmasada
Kuşlar,sen dahi uyanmadan
Geceyi demlediğin yüreğimle
Sana bir kaç sözcük kurmak istedim....
Erdal ..
Mamak Askeri Cezaevi'nde idam hükümlüsü bir gencin, Erdal Eren'in son fotoğraflarını çekmiştim yıllar önce.
Yarım saat kadar yanında kalıp, koşullar elverdiğince konuşup, yaklaşık 2 'makara' fotoğraflayıp ayrılmıştım oradan.
Deklanşöre son defa basıp, parmaklıklar arasından 'sessiz sitemsiz' bakışını dondurduğum o günün gece yarısında
İnsan ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
Bazen okuduğum kitaplara bakıyorum şöyle, yazarlarını düşünüyorum. Diyorum ki ne güzel, bu dünyaya küçük de olsa hazine niteliğinde eserler bırakabilmişler. Bırakabilmişler ki bizde bu eserleri okuyup kendi hayatımıza pay biçiyoruz. Aslında bunu şu alıntı çok iyi özetliyor:
"İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?"
(George Orwell, 1984)
İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakmadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi?
Allen Ginsberg - LSD:25
Milyonlarca gözlü bir canavar bu
Tüm fillerinde ve kendi varlığında saklı
Elektrikli yazı makinesini titretiyor
Kendi üstüne takılı elektrik sanki, telleri de var
Geniş bir örümcek ağı
Ağın milyonlarca örgüsünden birinin üstündeyim ben bir kaygılı
Yitik, ayrılmış, bir solucan, bir düşünce, bir öz
Çin'in milyonlarca iskeletinden biri
Özel