Yazarın Notu
Bu kitapta yer alan öykülerden “benim adım Feridun” Duvar dergisinin Kasım-Aralık 2012 tarihli 5. sayısında çıktı. Diğerleri ise yeni yazıldılar, annemle babam bana “aferin oğlum” desinler diye.
Sayfa 9 - Can Çağdaş / 2023Kitabı okudu
İnsan kendinden yorulur mu, yoruluyordu.
Hayatımın dönüm noktalarından birini; "Bir şeye devamlı olarak tekrar ediliyorsa, bunun bir hata değil bir tercih olduğu” gerçeğini anladığım o an oluşturur.
Şundan bahsediyorum: Valla! Birinin geçinmeye gönlü varsa geçiniyordu, bu bir hata değil kesinlikle bir tercihti yani. Herkes birbirinin aynası gibiydi.
Bir hata çok istenirse telafi
'Demek kanserim! Nilgün Teyze ağlama ne olur. Nasıl bir çaresizliktir bu, nasıl bir acizlik. İnsan kaç kere yaşar bu çaresizliği, Nilgün Teyze? İnsan kendini her gün, akşama kadar her şeyi yapabilecek güçte zanneder ya. Aslında başına gelene kadar hiçbir şeyin elinde olmadığını hiç fark etmez değil mi? Çiçekleri kendi büyüttü zanneder,
“Annemle babam bana ‘aferin oğlum’ desinler diye…”
Ne var ki mimaride geriye dönük akımların sonucu hiçbir zaman tutarlı olmuyor. Bir özenti, bir taklit mimarlığı olmanın ötesine geçemiyor. (...) Mimarlık yaratma sanatıdır. Her sanat dalında olduğu gibi, mimarlıkta da yeni şeyler söyleyeceksiniz, yeni bir dil geliştireceksiniz, çağdaş olacaksınız, mümkünse hiç söylenmemişi söyleyeceksiniz.
Ama üzerinde, birçok ağaların, uydurma somurtkanlığı, kibirli kasılması yoktu. Canı konuşmak istediği halde "Ağır..." desinler diye, kendini sıkmaz, birini dinlerken, başka şeyler düşünüyor görünmek için gözlerini duvara dikmezdi. Tersine güleryüzlü, şakacıydı. Gençliğinden beri, en iyi becerdiği şaka da, gördüğü şeyi, dinlediği sözü ömründe ilk defa görüp işitiyor gibi çakır gözlerini açıp şaşması, geniş göğsüne çapraz astığı kalın gümüş kösteğine yumruğuyla yapışıp:
- Ulan iyi... Ulan aferin! - demesiydi.
Sayfa 97 - 6. Baskı, Nisan 2008, (İthaki Yayınları'nda 2. Baskı), Birinci Bölüm, "Ağalık Vermekle...", IIKitabı okudu
